Φαινόταν από μικρή ηλικία πως ήταν κάτι ξεχωριστό. Τεράστιο ταλέντο, απίστευτες αντοχές, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και φοβερή ταχύτητα. Αυτά τα στοιχεία είχε εντοπίσει και ο τότε προπονητής της Σεβίλλης, Χοακίν Καπαρός και τον προβίβασε στην πρώτη ομάδα.
Ο 18χρονος τότε Χεσούς Νάβας, ένα ντόπιο παιδί με τσιγγάνικες ρίζες, έβγαζε μάτια με τις δυνατότητές του. Μέχρι τα 21 του χρόνια, είχε κατακτήσει δύο Γιουρόπα Λιγκ (ή Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όπως ονομαζόταν τότε) και όλοι μιλούσαν για το next big thing του ισπανικού ποδοσφαίρου. Πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες τον είχαν ψηλά στη λίστα. Όμως, υπήρχε ένας ανασταλτικός παράγοντας: από μικρός πάθαινε κρίσεις πανικού. Τα συμπτώματα εμφανίζονταν κυρίως όταν έφευγε από το σπίτι του. Όταν, μάλιστα, οι «νερβιονέσες» πήγαιναν για προετοιμασία στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Νάβας δεν ακολουθούσε. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ευαισθητοποίηση για τα θέματα που αφορούσαν την ψυχική υγεία. Όμως, ο σύλλογος όχι απλά σεβάστηκε την επιθυμία του παίκτη, αλλά φρόντισε να του προσφέρει και βοήθεια.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τότε υπήρχε έντονο ενδιαφέρον από ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Το γεγονός ότι θα πήγαινε κάπου μακριά από το σπίτι του, σε μια χώρα όπου δε μιλάει τη γλώσσα της, τον άγχωνε. Στο τέλος ζήτησε βοήθεια, διότι ήθελε να καταπολεμήσει τις φοβίες του. Σιγά-σιγά τα κατάφερε. Ήρθαν και οι κλήσεις στην εθνική Ισπανίας, ακολούθησε και την αποστολή στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική και στέφθηκε πρωταθλητής Κόσμου. Όλα πλέον είχαν πάρει το δρόμο τους και πλέον ήταν έτοιμος να φύγει για άλλες πολιτείες. Αυτό έγινε το 2013, όταν πήρε μεταγραφή στη Μάντσεστερ Σίτι.
Η αλλαγή θέσης
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Νάβας άφησε οριστικά πίσω τα προβλήματα που τον ταλαιπώρησαν. Έμεινε μια τετραετία στη Σίτι κι επέστρεψε στη Σεβίλλη. Όχι γιατί ένιωθε άβολα στο Μάντσεστερ, αλλά γιατί ήθελε να προσφέρει στην ομάδα της καρδιάς του. Στην τελευταία του σεζόν στο «Έτιχαντ», ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον μετέτρεψε από εξτρέμ σε μπακ, θεωρώντας ότι μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα σε εκείνη τη θέση με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, στη δεύτερή του θητεία στους «νερβιονέσες», ο Νάβας ήταν δεξιός οπισθοφύλακας. Όπως και ο παλιός του φίλος, Αντόνιο Πουέρτα, που έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2007 λόγω σοβαρών καρδιακών προβλημάτων. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, πήρε και τον αριθμό 16 στη φανέλα του, τιμώντας τον αείμνηστο συμπαίκτη του.
Ο Νάβας ήταν παρών σε ακόμη δύο Γιουρόπα Λιγκ. Μπορεί σε κάποια φάση να έχασε τη θέση του από τον Γκονσάλο Μοντιέλ, αλλά εκείνος δεν φαινόταν να γκρινιάζει. Ένιωθε στρατιώτης της ομάδας και πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να βοηθήσει. Ο ίδιος δεν θεώρισε ποτέ ότι είναι αστέρι, αν και ο ίδιος ο σύλλογος τον τίμησε δεόντως, δίνοντας το όνομά του στο προπονητικό κέντρο των «νερβιονέσες».
Παρών και στην εθνική
Σε εθνικό επίπεδο, πάντως, δεν είχε σταθερές παρουσίες. Υπήρχαν κάποιες χρονιές που δε λάμβανε κλήσεις. Όμως, ήταν παρών όποτε χρειαζόταν. Όπως έγινε και φέτος. Παίζοντας στα δεξιά κι έχοντας μπροστά του το νέο μεγάλο αστέρι του ισπανικού ποδοσφαίρου, τον Λαμίν Γιαμάλ. Ναι, ο Νάβας είναι μεγαλύτερος ηλικιακά από τον πατέρα του 16χρονου άσου της Μπαρσελόνα κι επί της ουσίας είναι σα να παίζει με τον ίδιο του το γιο. Όμως, στο γήπεδο συνεργάζονται λες και παίζουν χρόνια μαζί.
Ο 38χρονος (θα κλείσει τα 39 τον ερχόμενο Νοέμβριο) έχει μια χρυσή ευκαιρία την Κυριακή. Θα είναι ιδανικό σενάριο για εκείνον να αποχωρήσει από την εθνική με έναν τίτλο. Τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα κρεμάσει οριστικά τα παπούτσια του, επομένως είναι το τελευταίο τρόπαιο που θα διεκδικήσει. Πιθανότατα θα είναι στον πάγκο, μιας και ο Καρβαχάλ είναι το φαβορί για να αρχίσει βασικός. Όμως, ακόμη και να χρειαστεί να μπει, πάλι θα βρει τον τρόπο να τα καταφέρει. Έτσι έχει μάθει, άλλωστε.
*Πηγή φωτογραφίας: AP
