Οι πρώτες φήμες είχαν κυκλοφορήσει από την περασμένη εβδομάδα όταν ο αδερφός του άφησε να εννοηθεί ότι ο Μανού σκέφτεται σοβαρά να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του με τα «σπιρούνια», καθώς βαδίζει πλέον στα 42 του…

Κι ο παίκτης σύμβολο του μπάσκετ της Αργεντινής, που μαζί με την υπόλοιπη παλιοπαρέα (Σκόλα, Νοτσιόνι, Πριτζιόνι, Ντελφίνο) έκαναν τους συμπατριώτες τους να αφήσουν έστω και για λίγο σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο (αποκαλώντας τον ίδιο «Μαραντόνα του μπάσκετ», έβαλε μόνος του τους τίτλους του τέλους σε μια εκπληκτική καριέρα, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ‘πολύ πιο όμορφη από τα πιο άγρια όνειρα μου’.

«Σήμερα και εν μέσω περίεργων συναισθημάτων, ανακοινώνω την απόφασή μου να αποσυρθώ από το μπάσκετ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους (οικογένεια, φίλοι, συμπαίκτες, προπονητές, φιλάθλους) που υπήρχαν στη ζωή μου τα τελευταία 23 χρόνια», έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter ο Τζινόμπιλι και συμπλήρωσε: «Ήταν ένα εκπληκτικό ταξίδι. Πολύ πιο όμορφο από τα πιο άγρια όνειρά μου».

Και δεν έχει άδικο καθώς όταν στα 18 του χρόνια, ο γεννημένος στην Μπάια Μπλάνκα, ξεκινούσε την επαγγελματική του καριέρα στην Ανδίνο Σποπρτ Κλαμπ (κι από εκεί στην πιο μεγάλγη Εστουδιάντες Μπάια Μπλάνκα πριν μετακομίσει στην Ευρώπη) δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε…

Ρέτζιο Εμίλια και Βίρτους Μπολόνια (με την οποία κατέκτησε την Ευρωλίγκα το 2001) οι δύο σταθμοί της ιταλικής του καριέρας πριν επιστρέψει ξανά σε αμερικανικό έδαφος, αυτή τη φορά στο μαγικό κόσμου του ΝΒΑ, όπου για 16 ολόκληρες σεζόν φόρεσε τη φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς.

Με τα «σπιρούνια» κατέκτησε 4 τίτλους (2003, 2005, 2007, 2014), έπαιξε σε δύο All Star Game (2005, 2011), συμπεριλήφθηκε δύο φορές στην καλύτερη τρίτη πεντάδα (2008, 2011), το 2008 αναδείχθηκε κορυφαίος έκτος παίκτης, ενώ το 2003 ήταν στην καλύτερη δεύτερη πεντάδα των ρούκι. 

Ο Τζινόμπιλι είχε την καθοριστική επαφή με τον Γκρεγκ Πόποβιτς πριν πάρει την τελική του απόφαση με το Σαν Αντόνιο να χάνει το ίδιο καλοκαίρι τους δύο ηγέτες του (νωρίτερα είχε αποχωρήσει ο Τόνι Πάρκερ) και να κλείνει οριστικά ένα πολύ μεγάλο καεφάλαιο στην ιστορία της ομάδας από το Τέξας. 

Όσον αφορά την εθνική ομάδα της χώρας του, η κορυφαία στιγμή του Μανού ήταν η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 (αποκλείοντας στον ημιτελικό την Dream Team με τον ίδιο να έχει 29 πόντους!), ενώ στην ιστορία έχει μείνει και ο χαμένος τελικός του παγκοσμίου πρωταθλήματος 2002 από την Σερβία.