…μόνο που δεν μπορεί σε αυτή την περίπτωση να κολλήσει η συνέχεια της φράσης που λεγόταν όταν πέθαινε κάποιος μονάρχης και θα τον διαδεχόταν άλλος, δηλαδή το «ζήτω ο Βασιλιάς!».

Γιατί Βασιλιάς του ποδοσφαίρου, ιδίως για τους Βραζιλιάνους, ένας ήταν. Γιατί πολλοί επίδοξοι βασιλιάδες (βλέπε παικταράδες) προσπάθησαν στην πορεία να τον εκθρονίσουν, αλλά κανείς δεν τα κατάφερε. 

Ο Πελέ ήταν πάντα ο βασιλιάς τους, ήταν πάντα πάνω απ’ όλους, σε μία χώρα που αριθμούσε δύο χιλιάδες διαφορετικές φυλές στο παρελθόν και καμία 180αρία διαφορετικές τοπικές γλώσσες.

Ήταν αυτός για τον οποίο σταμάτησε ένας πόλεμος, ο εμφύλιος της Νιγηρίας το 1969, για να τον παρακολουθήσουν να αγωνίζεται σε ένα φιλικό.

Ήταν αυτός που η κυβέρνηση της Βραζιλίας ανακήρυξε «εθνικό θησαυρό» στα 20 του μόλις χρόνια, για να μην τον αφήσει να φύγει, απαγορεύοντας την εξαγωγή του. Μόνο η Κόσμος της Νέας Υόρκης τα κατάφερε, στο τέλος της καριέρας του.

Τα τρία από τα πέντε αστέρια (βλέπε κατακτήσεις Μουντιάλ) που κοσμούν το εθνόσημο της σελεσάο, φέρουν την υπογραφή του κι ας υπήρχαν παικταράδες στο πλευρό του το 1970 – πάλι αυτός ξεχώρισε.

Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, ονομάζεται Βασιλιάς και ας μην τον έχουν δει να αγωνίζεται -έστω μέσω τηλεοράσεως- οι πλείστοι από εμάς. Στην Ευρώπη δεν ήρθε ποτέ, το ποδόσφαιρο το σταμάτησε το 1977 και όσοι κατάφεραν να τον δουν να αγωνίζεται σε τηλεόραση, ήταν στα Παγκόσμια Κύπελλα.

Ήταν ο μύθος του, ήταν αυτό που «όταν έτρεχε διαπερνούσε τους αντίπαλους του σαν μαχαίρι. Όταν σταματούσε, οι αντίπαλοι χάνονταν μέσα στους λαβύρινθους που ζωγράφιζαν τα πόδια του. Όταν εκτελούσε φάουλ, οι αντίπαλοι που έκαναν τείχος ήθελαν να έχουν το πρόσωπο γυρισμένο στην εστία τους, για να μη χάσουν το υπέροχο γκολ», όπως τον περίγραψε ο σπουδαίος συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο.

«Ο Βασιλιάς είναι νεκρός, ο Πελέ είναι αιώνιος»