Την αξία ενός πράγματος την καταλαβαίνεις μόνο όταν το χάσεις απ’ τη ζωή σου. Κλισέ, χιλιοειπωμένο, χιλιοακουσμένο κι όμως τόσο αληθινό. Το ‘χουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι άνθρωποι. Να μην εκτιμάμε ποτέ τίποτα στην ώρα του.Πάντα αυτά που έχουμε τα περιφρονούμε και λίγο, τα παραβλέπουμε, ψάχνουμε χίλιους τρόπους να μειώσουμε την αξία τους και τη σημαντικότητά τους. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή μας . Κι εκεί, φίλε μου, όταν φεύγουν αυτά τα ταπεινά, τα καταφρονεμένα, που τα θεωρείς δεδομένα, αρχίζει το δράμα. Εκεί είναι που ξαναθυμάσαι πόση αξία είχαν για σένα. Ξαφνικά, τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα και βλέπεις αυτά που δεν έβλεπες λίγο καιρό πιο πριν.Αίφνης το κυπριακό ποδόσφαιρο που το είχες του… πεταματού, που ήταν για τα μπάζα και εσύ δήλωνες αβίαστα πως ασχολείσαι μόνο με Πρέμερ Λίγκ, Τσάμπιονς Λίγκ, Γιουρόπα Λίγκ, Λα Λίγα και Καμπιονάτο, σου λείπει και σου λείπει αφάνταστα. Και θέλεις με λαχτάρα να δεις την ομάδα σου και δεν σε νοιάζει- και καλά κάνεις- τι θα κάνουν οι Άγγλοι, ο Γάλλοι, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι. ”Εδώ δεν είμαστε Βρετανία. Εδώ έχουμε περισσότερη ασφάλεια, μπορούμε να παίξουμε μπάλα, άντε να στηθεί στην σέντρα, να ανέβει το ηθικό, να χαρούμε λίγο”, ακούω δεξιά και αριστερά. Αυτή την χαρά που νιώθεις με τους κυπριακούς συλλόγους, με την δική σου την ομάδα, γιατί την άφησες σε δεύτερη μοίρα, ρωτώ εγώ. Γιατί τα απαξίωσες ; Γιατί τα υποβάθμισες ; Τώρα με την καραντίνα τα θυμήθηκες ; Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια.
Η αγάπη για τα δικά μας, η προσοχή και η προστασία μας προς αυτά ,πρέπει να παραμείνει παντού και σε όλα. Σε όλα που μας καθορίζουν ως λαό. Η Νέα Υόρκη, η Βενετία, το Μιλάνο, η Μαδρίτη, το Λονδίνο τώρα δεν πιάνουν μια μπροστά σε κάθε τι κυπριακό. Σε όποιον και να προτείνεις first class ticket, για σούπερ Ευρωπαικό προορισμό, με παραλαβή από λιμουζίνα και διαμονή σε πεντάστερο με σαμπάνιες και χλιδή, θα σου πει ευχαριστώ δεν θα πάρω. Οι λάγνες, μεθυστικές και ξελογιάστρες παραμυθουπόλεις του κόσμου, σου φέρνουν στο μυαλό … Ζοmbieland.Ρε κάτσε εδώ, άντε και μέχρι την Ελλάδα. Όλοι σκέφτονται να τελειώσει αυτό, να πάρω το αυτοκίνητο να πάω στο χωριό μου, να κοιμηθώ στο κρεβάτι που μεγάλωσα, να κάνω μπάνιο στην θάλασσα, να πιω μια ζιβανία με τον πατερά μου, την μάνα μου, τον αδερφό, τον φίλο, τον ξάδερφο, τον γείτονα. Λίγο χαλούμι, κανένα κουπέπι, καμιά σιεφταλιά και είμαι βασιλιάς. Και για εμένα προσωπικά όλα αυτά είναι ένα τεράστιο μάθημα και ταρακούνημα. Η πόλη μου η Αθήνα, η γειτονιά μου η Ηλιούπολη, μου λείπουν περισσότερο από ποτέ στην ζωή μου. Υπόσχομαι και θα το γράψω σαν τιμωρία 100 φορές σε τετράδιο, πως στους μήνες που ακολουθούν, ότι άδεια έχω θα την περάσω εκεί. Στα δικά μου, με τους δικούς μου. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα συνειδητοποιείς με τρόπο βίαιο.Φαίνεται πως για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να περάσουμε απ’ τον δύσκολο δρόμο πρώτα. Καλά να πάθουμε, λοιπόν. Να πάρουμε όμως τα μαθήματα μας. Να εκτιμάμε και να αγαπάμε τα δικά μας, τα απλά. Ίσως αυτό τελικά να είναι το κλειδί για την αληθινή ευτυχία.
