Τους λόγους για τους οποίους πάρθηκε η απόφαση για επιστροφή των οργανωμένων οπαδών του ΑΠΟΕΛ, μετά από τέσσερα χρόνια, παραθέτει μέσω μακροσκελής ανακοίνωσής του, ο ΠΑΝΣΥΦΙ ΑΠΟΕΛ.
Όπως σημειώνεται, είναι τρεις οι λόγοι πάνω στους οποίους βασίζεται η απόφαση, με την κάρτα φιλάθλου να ήταν ο λόγος της αποχής.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το πρόγραμμα των αγώνων της Β’ φάσης του κυπέλλου Coca – Cola
Η άφιξη του Πιέρου, το συμβόλαιο που ολοκληρώνεται και το μέλλον
Επιστροφή σαν… μεταγραφή για την Ομόνοια
Αναλυτικά οι λόγοι όπως παρατίθενται στην ανακοίνωση:
«α) Όλος ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι το ΑΠΟΕΛ είναι ο ίδιος του ο κόσμος. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει η Ζενίτ, η Πόρτο, η Μπιλμπάο, η Λυών και άλλα τόσα τρανά παραδείγματα. Και για να είμαστε και δίκαιοι, από τον καιρό που εφαρμόστηκε η κάρτα, όχι μόνο εμείς, και κάποιες άλλες λίγες μεγάλες ομάδες της Κύπρου εξισώθηκαν με τις μικρές. Διότι οι μεγάλες ομάδες είναι ο ίδιος τους ο κόσμος. Συνεπώς, θεωρούμε πως η εσαεί αποχή μας από τα γήπεδα θα μετέτρεπε το ΑΠΟΕΛ μας σε μια «κοινή» ομάδα, με όλες τις επιπτώσεις. Δεν μπορούσαμε να το αποδεχτούμε αυτό σε καμμία περίπτωση. Θα το είχαμε βάρος στη συνείδηση μας ότι άθελα μας συμβάλαμε στην οριστική αποκαθήλωση του ΑΠΟΕΛ μας. Ότι η αποχή μας θα επέτρεπε στον κάθε ανθρωπάκο να πολεμά και να κατακρεουργεί την ΙΔΕΑ μας, νιώθοντας ασφαλής λόγω της απουσίας μας.
β) Το ΑΠΟΕΛ δεν είναι μόνο αθλητισμός. Είναι φορέας εθνικών ιδανικών και αξιών. Η απουσία μας από τα γήπεδα θα αποδυνάμωνε οριστικά τη φωνή μας και σε αυτά τα θέματα. Αυτή η φωνή γιγαντωνόταν μέσα στα γήπεδα και είχε τεράστια απήχηση, κυρίως στη νεολαία του τόπου. Αυτό προβλημάτιζε ανέκαθεν πολλούς «κοστουμάτους», αφού οι κερκίδες των οργανωμένων ήταν πραγματικά ο μόνος χώρος σε αυτόν τον τόπο που δεν μπορούσαν να ελέγξουν οι κομματάρχες. Σκεφτείτε απλά με όσα έγιναν στη Κύπρο τα τελευταία χρόνια, να υπήρχαν οργανωμένες φωνές στα γήπεδα…
γ)Το χρέος μας προς τις επόμενες γενιές. Ναι, σαν οπαδοί και κυρίως σαν Αποελίστες έχουμε χρέος να μεταλαμπαδεύσουμε τον ΑΠΟΕΛΙΣΜΟ και τα όσα πρεσβεύει στις επόμενες γενιές. Χωρίς το γήπεδο, την ουσία ύπαρξης ουσιαστικά ενός συνδέσμου, βλέπαμε τη νεολαία να ξεφεύγει από το οπαδικό κομμάτι, όπως εμείς το γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Έχουμε χρέος προς αυτήν να της αφήσουμε τη σωστή παρακαταθήκη, να ζήσει το γήπεδο όπως το ζήσαμε εμείς. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν βιώσεις το γήπεδο από την παιδική-εφηβική ηλικία, δεν πρόκειται ποτέ να το νιώσεις όπως πρέπει. Πώς θα γίνεις οπαδός αν δεν πηγαίνεις στο γήπεδο…»
