Την ευχή τα επόμενα χρόνια να δει το παραολυμπιακό κίνημα καταρχήν να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, να βλέπει παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό, να παλεύουν και να αγωνίζονται και η κοινωνία της Κύπρου να γίνει πιο συμπεριληπτική, δηλαδή να συμπεριλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι, να είναι όλοι ίσοι, εξέφρασε η Κύπρια Παραολυμπιονίκης Καρολίνα Πελενδρίτου, σε μια συνέντευξη – κατάθεσης ψυχής στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.   

Η Καρολίνα Πελενδρίτου, η οποία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2020, που διεξήχθησαν εξ αναβολής το 2021, στο αγώνισμα 50 μ. ελεύθερο S11 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ και στα 100 μ. πρόσθιο SB11, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ, είπε ότι «παρόλο που έτσι προφορικά προσπαθούμε να περάσουμε ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις, δυστυχώς ακόμη υπάρχουν διακρίσεις».

Είπε, παράλληλα, ότι στο αρχικό της πλάνο είναι να είναι παρούσα στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού.

Ερωτηθείσα για τη συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και για την μεγάλη της επιτυχία, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι ήταν μια πολύ δύσκολη διοργάνωση για την ίδια για πάρα πολλούς λόγους και ήταν πολύ δύσκολο και για την αλλαγή της κατηγορίας.

Ανέφερε, παράλληλα, ότι «όταν είχα τερματίσει δεν ήξερα ότι είναι χρυσό και περίμενα από τον προπονητή, τον βοηθό, που με χτύπησε να τερματίσω, να μου πει σε ποια θέση τερμάτισα και άργησε να μιλήσει».

«Οπότε λέω δεύτερη ήρθα για να μη μου το λέει κατευθείαν και μετά από λίγο προφανώς και αυτός δεν το περίμενε, δεν ξέρω, μου λέει πρώτη. Και μετά ξέσπασα όπως φαίνεται και στο βίντεο του αγώνα και μετά από λίγο λέω πόσο ο χρόνος και μου λέει τον χρόνο και ήξερα ότι ήταν και παγκόσμιο ρεκόρ. Εντάξει νομίζω ότι η αντίδραση μου μετά τον τερματισμό τα λέει όλα. Ένιωθα τεράστια χαρά και ικανοποίηση γιατί αυτοί οι αγώνες ήταν ιδιαίτεροι για πολλούς λόγους. Ήταν ιδιαίτεροι και λόγω της αναβολής τους και λόγω του ότι έγιναν εν μέσω πανδημίας», σημείωσε.

Όπως είπε, «για να είμαι ειλικρινής μετά την αναβολή των παραολυμπιακών αγώνων δεν το πήρα πάρα πολύ καλά. Είχα λίγο πιεστεί ψυχολογικά, διότι ένιωθα ότι ένα χρόνο ακόμα πρέπει να προπονηθώ πολύ σκληρά, χωρίς αγώνες και ένας αθλητής όταν δεν έχει αγώνες είναι ακόμα πιο δύσκολο».

«Οπότε αυτοί οι αγώνες ήταν διαφορετικοί, το βίωσα και διαφορετικό γιατί δεν υπήρχε κόσμος και ο παλμός των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών αγώνων είναι ο κόσμος και έπρεπε και αυτό να το διαχειριστώ και απ΄ εκεί και πέρα έπρεπε να διαχειριστώ τα 35 μου χρόνια, που αυτοί ήταν οι 5οι μου παραολυμπιακοί αγώνες, παρόλα αυτά, όμως, η εμπειρία μου έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο», συμπλήρωσε.  

Αναφορικά με την αλλαγή αγωνιστικής κατηγορίας, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι «αυτή η κατηγορία ήταν ότι ουσιαστικά κολυμπάς με μαύρα γυαλιά, δηλαδή τελείως σκοτάδι και ήταν λες και ξεκινούσα το κολύμπι από την αρχή».

«Έπρεπε να προσαρμοστώ σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε μια νέα κατάσταση και αυτό με άγχωνε πάρα πολύ, με πίεζε o χρόνος πάρα πολύ, γιατί δεν ετοιμαζόμουν για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε δύο μήνες, ετοιμαζόμουν για τους παραολυμπιακούς και ήξερα ότι μπορεί να ήταν η πλήρης αποτυχία για εμένα οι παραολυμπιακοί. Οπότε όλο αυτό μου δημιούργησε πολλά προβλήματα και άγχος και πίεση και γι΄ αυτό οι παραολυμπιακοί αυτοί για μένα και η αντίδραση μου μετά τη νίκη μου ήταν τόσο έντονη γιατί μέσα μου υπήρχαν όλα αυτά. Οπότε το ξέσπασμα ήταν μεγάλο, η ικανοποίηση τεράστια και η χαρά δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια», τόνισε.

Σε ερώτηση αν θα είναι παρούσα στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι «ο στόχος ο αρχικός είναι ναι, να είμαι στους παραολυμπιακούς του Παρισιού, βέβαια ξέρω και είμαι συνειδητοποιημένη ότι τρία χρόνια -που για τον κόσμο είναι λίγα- για μας τους αθλητές, τους πρωταθλητές ιδιαίτερα, για μένα σε αυτή την ηλικία είναι πολλά τα τρία χρόνια γιατί αυτή την τριετία μπορεί να μεσολαβήσουν πολλά, πόσο μάλλον που πολλές φορές τα πράγματα αλλάζουν σε μια μέρα».

«Μπορεί ένας τραυματισμός ή ένα γεγονός να αλλάξει τα πάντα. Οπότε ο αρχικός στόχος είναι να είμαι στο Παρίσι και εύχομαι ότι όλα θα πάνε καλά. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα και η επόμενη τριετία θα είναι ακόμα πιο δύσκολη, αλλά θα το προσπαθήσω για να είμαι εκεί», πρόσθεσε.

Ερωτηθείσα για τους επόμενους της στόχους αλλά και για τα όνειρα της, η Κύπρια παραολυμπιονίκης είπε ότι θέλει λίγο να ξεκουραστεί, γιατί είναι πολύ πιεσμένη αυτό το διάστημα.

Σημείωσε ότι θέλει να κάνει ένα δικό της απολογισμό όταν ηρεμήσει, να δει τι πήγε καλά, τι δεν πήγε, να δει ψυχικά τα αποθέματα της και από εκεί και πέρα να βάλει τους νέους της στόχους αθλητικά και να βρει και μια ισορροπία στην καθημερινότητα της, που, όπως είπε, «είναι αυτό που θα με βοηθήσει να συνεχίσω».

Απαντώντας σε ερώτηση ποια είναι η καθημερινότητα της και αν είχε αισθανθεί την ανάγκη να σταματήσει τον πρωταθλητισμό, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι «νομίζω ότι κάποιος που έχει έτσι μια μακροχρόνια πορεία στον πρωταθλητισμό, πολλές φορές περνά από το μυαλό του να σταματήσει και εμένα πέρασε αρκετές».

«Η πιο πρόσφατη ήταν λίγο μετά τους Παραολυμπιακούς του Ρίο που το σκέφτηκα, γιατί δεν ήταν επιτυχημένοι για μένα αυτοί οι αγώνες, παρόλο που για την Κύπρο μια τέταρτη θέση, είναι μια πάρα πολύ καλή θέση», πρόσθεσε.

Αναφορικά με την καθημερινότητας μιας πρωταθλήτριας, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι η καθημερινότητα είναι πάρα πολύ δύσκολη για κάποιον άνθρωπο που γενικότερα έχει κάποια αναπηρία, πόσο μάλλον για ένα άνθρωπο που έχει και την αναπηρία αλλά ταυτόχρονα είναι και στο υψηλότερο επίπεδο και είναι σε ρυθμούς πρωταθλητισμού.

«Οπότε ουσιαστικά για μένα είναι διπλή η δυσκολία, γιατί έχω να ξεπεράσω τα πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας που προκαλεί αυτό το πρόβλημα, αλλά έχω ταυτόχρονα να ξεπερνάω τον εαυτό μου και να είμαι σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο και είμαι συνέχεια σε μια μόνιμη πίεση για να τα προλάβω όλα, να τα καταφέρω όλα και να αντεπεξέλθω σε αυτούς τους ρυθμούς. Αυτό λίγο ως πολύ με κουράζει ψυχικά και νομίζω ότι είναι το πιο δύσκολο που μπορώ να διαχειριστώ», συμπλήρωσε.

Κληθείσα να γυρίσει το χρόνο πίσω και να αναφέρει πως βίωσε τα νέα δεδομένα όταν στα 9 της χρόνια τής ανακοινώθηκε η πάθηση, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής της, προσθέτοντας ότι στην ηλικία των 9 δεν μπορείς να διαχειριστείς ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, «και δεν μπορείς να το διαχειριστείς και λόγω της ηλικίας αλλά και το γεγονός ότι ζούσα σε μια κοινωνία που δεν ήταν αποδεκτοί οι άνθρωποι με αναπηρία και γενικά οι διαφορετικοί άνθρωποι».

«Είχα γίνει τότε πάρα πολύ εσωστρεφής, κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου και η κοινωνία, τα παιδιά, το σχολείο, οι γύρω μου, δεν με αντιμετώπισαν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά πιστεύω όχι από κακία αλλά επειδή η κοινωνία η ίδια μέχρι τότε δεν βοηθούσε να υπάρχουν εικόνες ανθρώπων με αναπηρία, για αυτό το λόγο πέρασα πολύ δύσκολα και στο σχολείο. Από εκεί και πέρα, με το πέρασμα των χρόνων με βοήθησε πολύ ότι εντάχθηκα στους παραολυμπιακούς αγώνες το 2001 και ήταν πάρα πολύ βοηθητικό για εμένα, ώστε να αρχίσω να αποδέχομαι λίγο καλύτερα την αναπηρία μου, απλά η κοινωνία πάλι δεν με άφηνε να το αποδεχτώ, γιατί ένιωθα ότι υπήρχαν διακρίσεις, ότι οι άνθρωποι με κάποιο πρόβλημα τους είχαν σε «διαφορετική κατηγορία», δεν τους αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο», πρόσθεσε.

Σε ερώτηση αν θεωρεί πως υπάρχουν ακόμα διακρίσεις έναντι των ανθρώπων με αναπηρία και ιδιαίτερα προς τους αθλητές με αναπηρία, η Κύπρια πρωταθλήτρια είπε ότι «παρόλο που έτσι προφορικά προσπαθούμε να περάσουμε ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις, δυστυχώς ακόμη υπάρχουν διακρίσεις».

«Και δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο από την πολιτεία οι διακρίσεις. Είναι γενικότερα στην κοινωνία την ίδια. Ναι, θεωρώ ότι δεν υπάρχει απόλυτα εξίσωση των αθλητών και ότι πρέπει λίγο να το δούμε αυτό το κομμάτι», σημείωσε.

Σε παρατήρηση ότι το δικό της παράδειγμα άνοιξε τον δρόμο για το κυπριακό παραολυμπιακό κίνημα και έβαλε την Κύπρο στο χάρτη του κινήματος αυτού, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι «καταρχήν, ναι είμαι πολύ περήφανη για αυτό γιατί όταν ξεκινούσα εγώ ήταν μια εποχή που όχι απλά δεν υπήρχε παραολυμπιακό κίνημα, δεν υπήρχαν άνθρωποι με αναπηρία».

«Δε βλέπαμε πουθενά να κυκλοφορούν στο δρόμο και δεν υπήρχε καμία ενασχόληση με τον αθλητισμό. Από εκεί και πέρα η επιτυχία μου, το 2004 πήρε μεγάλες διαστάσεις, καθώς ήταν και το πρώτο χρυσό μετάλλιο που έχει πάρει ποτέ η Κύπρος, οπότε εκείνη τη στιγμή μου δόθηκε η ευκαιρία και να μιλήσω και να παρουσιαστώ σε πολλά events, σε πολλές συνεντεύξεις. Οπότε εγώ εκείνη τη στιγμή «εκμεταλλεύτηκα» αυτή την ευκαιρία και προσπάθησα λίγο να περάσω όσα περισσότερα μηνύματα μπορώ για το παραολυμπιακό κίνημα και γενικότερα για το τι είναι παραολυμπιακοί αγώνες και για το τι είναι ένας αθλητής με αναπηρία», πρόσθεσε.

Σημείωσε ότι δεκαεπτά χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα.

«Βλέπω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να ασχολούνται λίγο πολύ με τον αθλητισμό, γίνονται κάποιες προσπάθειες, παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι έχουν εξαλειφθεί ούτε οι διακρίσεις ούτε η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων και αθλητών και αυτό λίγο με στενοχωρεί. Από την μια είμαι χαρούμενη γιατί άνοιξα το δρόμο, έγιναν βήματα, αλλά δεν θεωρώ ότι βρισκόμαστε εκεί που θα έπρεπε να είμαστε το 2021 και επειδή έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έχω δει πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια και μέσα από το παραολυμπιακό κίνημα και γενικότερα, νομίζω πρέπει να κάνουμε έτσι μια μεγαλύτερη προσπάθεια να εξοικειωθεί γενικότερα ο κόσμος και η κοινωνία με την αναπηρία και την διαφορετικότητα, γιατί στην τελική ανάλυση αυτό είναι κέρδος για μια κοινωνία, και δείχνει παιδεία και τι κουλτούρα έχει ένας λαός. Από εκεί και πέρα, ο κάθε άνθρωπος που είναι διαφορετικός ή έχει κάποια αναπηρία μπορεί να αξιοποιηθεί γιατί ο καθένας από αυτούς μπορεί να διαθέτει ταλέντα που οι «αρτιμελείς» να μην τα έχουν», συμπλήρωσε.

Ανέφερε, επίσης, ότι «η κοινωνία μας έτσι λίγο έχει χάσει τις αξίες της και τις αρχές, οπότε είναι μια εποχή που χρειαζόμαστε πιο έντονα από κάθε άλλη φορά τα πρότυπα».

«Χαίρομαι να αποτελώ πρότυπο και προσπαθώ η πορεία μου και η αγωνιστική αλλά και η έξω-αγωνιστική να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί όταν έχεις πετύχει κάποια πράγματα για τη χώρα σου, εγώ προσωπικά θέλω να ανταποδώσω όλη αυτή την εμπειρία και όλα αυτά τα πράγματα που έχω κερδίσει σαν άνθρωπος στην κοινωνία της Κύπρου και κάθε ευκαιρία που έχω, το κάνω», σημείωσε.

Ερωτηθείσα αν μπορεί να αυξηθεί ο αριθμός των αθλητών με αναπηρία στην Κύπρο, η Καρολίνα Πελενδρίτου είπε ότι είναι σίγουρη ότι μπορεί να αυξηθεί και όχι αν μπορεί, πρέπει να αυξηθεί και δεν είναι απαραίτητα αυτό να είναι πρωταθλητισμός.

«Χρειάζεται να υπάρξει μια βάση, δηλαδή να ξεκινήσουν τα παιδιά να έχουν την επαφή με τον αθλητισμό και από εκεί και πέρα για πρωταθλητισμό πρέπει να μπει ένα πολύ οργανωμένο και συγκεκριμένο πλάνο. Εμείς λίγο έχουμε μάθει να βλέπουμε τον παραολυμπιακό αθλητισμό ως κοινωνικό αθλητισμό. Δεν είναι κοινωνικός αθλητισμός. Η προετοιμασία των αθλητών είναι τρομερή και αυτά που κάνουν για να πετύχουν είναι πραγματικά επί δέκα από αυτό που κάνουν στους ολυμπιακούς αγώνες. Οπότε πρέπει λίγο να μη το βλέπουμε ως κοινωνικό αθλητισμό, ούτε ότι είμαστε ήρωες και ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό. Είμαστε αθλητές με αναπηρία που κάνουν πρωταθλητισμό», πρόσθεσε.

Η Καρολίνα Πελενδρίτου εξέφρασε την ευχή τα επόμενα χρόνια να δει το παραολυμπιακό κίνημα καταρχήν να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, να βλέπει παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό, να παλεύουν και να αγωνίζονται και η κοινωνία της Κύπρου να γίνει πιο συμπεριληπτική, δηλαδή να συμπεριλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι, να είναι όλοι ίσοι.

«Εύχομαι κάποια στιγμή να μη χρειάζεται να παλέψουμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Θέλει δουλειά, θέλει προσπάθεια, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να βγούμε νικητές μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία», κατέληξε.