Το VAR έχει μπει για τα καλά στο ποδόσφαιρο και θα παραμείνει για πάντα σε αυτό καθώς φαίνεται, αλλάζοντάς το συνεχώς.

Κάποιοι το βρίσκουν φρικτό, ξενέρωτο, ρίχνουν κατάρες και μπινελίκια σε κάθε γκολ που μπαίνει, πανηγυρίζεται και τελικά δεν μετράει, άλλοι πάλι λένε πως η τεχνολογία έπρεπε να έχει μπει στο ποδόσφαιρο χρόνια πριν.

Και το λένε αυτό διότι, πράγματι, αν κοιτάξουμε πίσω, τι έχει συμβεί για παράδειγμα σε παιχνίδια κοτζάμ Παγκοσμίου Κυπέλλου, που γέννησαν ολόκληρους μύθους, καταλαβαίνουμε πως αν υπήρχε VAR τότε, η ιστορία, πιθανότατα, θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις

• Το χέρι του Θεού

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 ο Ντιέγκο Μαραντόνα πέτυχε το πιο διάσημο, ίσως, γκολ όλων των εποχών. Ένα γκολ, ωστόσο, που, κακά τα ψέματα, αν υπήρχε VAR τότε, θα είχε ακυρωθεί, καθώς μιλάμε, φυσικά, για το θρυλικό «χέρι του Θεού», με τον Μαραντόνα να βάζει πανέξυπνα το χέρι του και να νικάει τον Πίτερ Σίλτον.

Τέσσερα λεπτά αργότερα (55′), βέβαια, ο Ντιέγκο πέτυχε το πιο διάσημο «κανονικό» γκολ όλων των εποχών, περνώντας τη μισή Αγγλία και οδηγώντας, τελικά, την «αλμπισελέστε» στην κατάκτηση του τροπαίου.

• Το γκολ φάντασμα

Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Ιουλίου 1966. Το «Γουέμπλεϊ» φιλοξενούσε τον τελικό του 8ου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αντιμέτωπες τέθηκαν οι δύο καλύτερες ομάδες του τουρνουά, αφού αμφότερες έφτασαν αήττητες στον τελικό. Η οικοδέσποινα Αγγλία και η Δυτική Γερμανία. Στο στάδιο βρίσκονταν 96.924 θεατές, ενώ ο αγώνας έκανε ρεκόρ τηλεθέασης (μέχρι σήμερα) στην Αγγλία, καθώς τον παρακολούθησαν πάνω από 32 εκατομμύρια τηλεθεατές.

Μετά το 2-2 της κανονικής διάρκειας, ο τελικός πήγε στην παράταση και εκεί έμελλε να σημειωθεί η πιο αμφιλεγόμενη φάση στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Στο 11′ του έξτρα χρόνου, η μπάλα φτάνει στον Τζοφ Χερστ μέσα στη μεγάλη περιοχή της Γερμανίας. Το σουτ του χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι και στη συνέχεια στο έδαφος πάνω στη γραμμή του τέρματος και απομακρύνεται από τους αμυντικούς.

Οι Άγγλοι πανηγυρίζουν, ο διαιτητής σαστίζει, ρωτάει τον βοηθό και με τα πολλά, μετράει κανονικά το γκολ. Για χρόνια το γκολ-φάντασμα του Χερστ είχε ξεσηκώσει θύελλα συζητήσεων, αφού σε καμιά επανάληψη δε φαίνεται η μπάλα να έχει περάσει ολόκληρη τη γραμμή. Αν υπήρχε VAR, ποιος ξέρει; Ίσως η Αγγλία να μην είχε ούτε και αυτό το ένα Παγκόσμιο Κύπελλο…

• Η αγκωνιά του Τασότι

Είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της εθνικής ομάδας της Ισπανίας, μετά την πρώτη «πιστολιά», που έφαγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ το 1994: Ο αιμόφυρτος Λουίς Ενρίκε έχει φάει στον προημιτελικά με την Ιταλία μια μεγαλοπρεπέστατη αγκωνιά από τον Τασότι μέσα στη μεγάλη περιοχή. Αποβολή και πέναλτι, ίσως και πρόκριση για τους Ισπανούς, αλλά ο ρέφερι δεν είδε τίποτα. Αργότερα ο Ρομπέρτο Μπάτζο «έγραψε» το 2-1, ο Χούλιο Σαλίνας έχασε την ευκαιρία της ζωής του και η «La Roja» έφτιαξε βαλίτσες για Ευρώπη.

• Το χέρι του Ανρί

Η παρουσία της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής το 2010 ήταν σκέτος τραγέλαφος. Με μόλις έναν βαθμό στον όμιλο, οι Γάλλοι τα μάζεψαν και αποχαιρέτησαν νωρίς νωρίς την αφρικανική ήπειρο, ίσως, όμως, ήταν Θεία Δίκη… Διότι, λίγους μήνες νωρίτερα, οι «τρικολόρ» πανηγύριζαν την πρόκρισή τους στο Μουντιάλ εις βάρος της δύσμοιρης Ιρλανδίας, χάρη σε ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει ποτέ.

Στο πρώτο, εντός έδρας παιχνίδι, η Ιρλανδία ηττήθηκε 1-0 και στη ρεβάνς του «Stade de France» ο Ρόμπι Κιν ισοφάρισε το σκορ του πρώτου αγώνα, στέλνοντας το ματς στην παράταση. Εκεί έλαβε χώρα μία από τις μεγαλύτερες αδικίες, καθώς ο Γκαλάς πέτυχε το 1-1 και έστειλε τη Γαλλία στη Νότια Αφρική, αλλά ο Τιερί Ανρί έχει κάνει κοντρόλ με το χέρι προτού σκοράρει ο άλλοτε αμυντικός των Άρσεναλ και Τσέλσι.

Οι Ιρλανδοί εξαγριώθηκαν, ζητούσαν επίμονα την επανάληψη του αγώνα, το θέμα έφτασε μέχρι και σε Σύνοδο Κορυφής μεταξύ του Νικολά Σαρκοζί και του Ιρλανδού, Μπράιαν Κόουεν, ενώ ο γαλλικός Τύπος θεώρησε ατιμωτικό τον τρόπο πρόκρισης της εθνικής Γαλλίας. Τελικά, το 2015, η FIFA, αναγνωρίζοντας την αδικία, έδωσε 5 εκατομμύρια ευρώ στην ιρλανδική ομοσπονδία και ο πόνος «έφυγε». Καταλαβαίνετε, φυσικά, πως όλα τα παραπάνω δε θα είχαν συμβεί αν υπήρχε VAR.

• Ο Γκαμάλ αλ Γκαντούρ

Η δεύτερη «πιστολιά» της Ισπανίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήρθε το 2002 από έναν Αιγύπτιο διαιτητή, τον θρυλικό -και ανεκδιήγητο- Γκαμάλ αλ Γκαντούρ. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι Ισπανοί χλεύαζαν την Ιταλία, επειδή «φώναζε» για τον αποκλεισμό της από τη Νότια Κορέα, κατηγορώντας τον διαιτητή Μπάιρον Μορένο από το Εκουαδόρ. Μπροστά στον Γκαμάλ αλ Γκαντούρ, ωστόσο, ο Μορένο ήταν… πταίσμα.

Πέρα από τα αλλοπρόσαλλα και ανάποδα σφυρίγματά του, ο Γκαντούρ δεν μέτρησε δύο γκολ των Ισπανών, το 1ο επειδή ο βοηθός σήκωσε τη σημαία του, υποδεικνύοντας (λανθασμένα) ότι πριν την ασίστ του Χοακίν η μπάλα είχε βγει εκτός αγωνιστικού χώρου, και το 2ο, επίσης άδικα, λόγω οφσάιντ. Δύο φάσεις, δηλαδή, που το VAR θα μπορούσε να διαλευκάνει.

Στα πέναλτι, δε, στην τελευταία και καθοριστική εκτέλεση, στην οποία αστόχησε ο Χοακίν, ο τερματοφύλακας της Νότιας Κορέας, Γουν Γιάε Λι, έφυγε από τη γραμμή του τέρματος και προχώρησε πιο μπροστά, κάτι, φυσικά, που απαγορεύεται. Η εκτέλεση δεν επαναλήφθηκε ποτέ και η Ισπανία έμεινε εκτός, με τις ισπανικές εφημερίδες να γράφουν την επομένη: «Η Ιταλία είχε δίκιο» και «Οργανωμένη ληστεία».