Ως εδώ ήταν η… πλάκα, ήρθε η ώρα να συμμορφωθεί το αουτσάιντερ και να συμβεί το αναμενόμενο, που στον αθλητισμό είναι να νικάει το φαβορί, πόσω μάλλον όταν αυτό αγωνίζεται στην έδρα του.Αυτό σκέφτονταν πολλοί πριν, αλλά και την ίδια μέρα της 4ης Ιουλίου του 2004, όταν η Ελλάδα κλήθηκε να αντιμετωπίσει για δεύτερη φορά τη διοργανώτρια του Euro κι όχι για ένα απλό ματς ή την πρεμιέρα του τουρνουά, αλλά στον τελικό. Αντίπαλος του Ότο Ρεχάγκελ και των παικτών του δεν ήταν μια συμβατικά καλή Πορτογαλία… Ρικάρντο Καρβάλιο, Αντράντε, Μιγκέλ, Κοστίνια, Ντέκο, Παουλέτα, Φίγκο, Ρουί Κόστα και ο 19χρονος τότε Κριστιάνο Ρονάλντο αποτελούν μέχρι και σήμερα στο μυαλό κάποιων ίσως την πιο ποιοτική φουρνιά της χώρας, ακόμα και από αυτή που κατέκτησε τελικό το Euro το 2016.

Λογικό, λοιπόν, ακόμα και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος της Εθνικής να πίστευε ότι αυτή η πορεία σε εκείνη τη διοργάνωση θα μείνει σε κάθε περίπτωση αξέχαστη, αλλά πιθανότατα χωρίς κούπα. Ευτυχώς για το… ελληνικό ποδόσφαιρο (που τελικά δεν αξιοποίησε τίποτα), αλλά κυρίως για εκείνη την παρέα, αυτοί που πίστευαν ήταν οι ίδιοι που έπαιζαν ποδόσφαιρο και έκαναν τον κόσμο να πιστεύει στα θαύματα.Τι έγινε σε εκείνον τον τελικό; Πόσο… δεινοπάθησε η Ελλάδα για να πάρει εκείνη τη νίκη, άρα και το τρόπαιο, το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν πρόκειται φτάσει ξανά σε ελληνικά χέρια; Στην πραγματικότητα, ο τελικός ως ένα ποδοσφαιρικό ματς αποδείχθηκε ως ένα από τα πιο εύκολα στη σειρά του τουρνουά για την Ελλάδα και απολύτως δίκαια πήρε μια κούπα. Υπάρχει ένα εξαιρετικό πλάνο κατά την είσοδο των ομάδων, στο οποίο ο Γιαννακόπουλος βλέπει το τρόπαιο σαν το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή του. Αυτή ήταν η κανονική Ελλάδα (δείτε το βίντεο από το 0:40).

Ένα σύνολο τεράστιων προσωπικοτήτων, που δεν μπορούσε να περιμένει τον τελικό για να κατακτήσει την κούπα, έχοντας αυτή την άγνοια κινδύνου. Δεν την ενδιέφερε ποιον είχε απέναντί της. Κριστιάνο Ρονάλντο, Ραούλ, Ζιντάν, Νέντβεντ, Κόλερ και πάλι Κριστιάνο Ρονάλντο. Όλοι αυτοί αντιλήφθηκαν για τι πράγμα μιλάμε.

Η Ελλάδα ήταν καλύτερη…Ελάχιστα πράγματα άλλαξε ο Ότο Ρεχάγκελ σε εκείνο το ματς και ό,τι διαφοροποίησε το έκανε αναγκαστικά. Για παράδειγμα, ο Γιώργος Καραγκούνης ήταν τιμωρημένος λόγω καρτών, γεγονός που αν τον ρωτήσει κανείς, τον πειράζει μέχρι και σήμερα, καθώς έκανε όλο τον δρόμο και δεν βρέθηκε σε αυτό το ματς. Η τριάδα, λοιπόν, του κέντρου ήταν οι Κατσουράνης, Μπασινάς, Ζαγοράκης ενώ ο Στέλιος Γιαννακόπουλος σε χρόνο ρεκόρ είχε ξεπεράσει το πρόβλημα που είχε στη γάμπα και δήλωνε «παρών», έχοντας πάρει λεπτά συμμετοχής στον ημιτελικό με την Τσεχία.

Από την άλλη πλευρά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε πλέον καθιερωθεί στην ενδεκάδα των Πορτογάλων ενώ η ομάδα του Σκολάρι είχε γίνει πιο επιθετική με τη χρησιμοποίηση του Μιγκέλ ως δεξί μπακ αντί του Πάουλο Φερέιρα, που ήταν ένας ξεκάθαρα αμυντικογενής παίκτης. Μόλις στο 13’ ο ίδιος παίκτης είχε χάσει την πρώτη ευκαιρία του αγώνα, με τον Νικοπολίδη να απομακρύνει με τα ακροδάχτυλα, ενώ η Ελλάδα απάντησε στο 16’, όταν ο Χαριστέας για ελάχιστα εκατοστά δεν πρόλαβε να τσιμπήσει την μπάλα και να σκοράρει.

Το θέμα ήταν ότι η Ελλάδα δεν αγωνιζόταν ως φτωχός συγγενής, αλλά διεκδικούσε τις πιθανότητές της ως ένας ανάλογα ποιοτικός αντίπαλος. Ο χρόνος περνούσε και όλοι αντιλαμβάνονταν ότι αυτό ήταν υπέρ των παικτών του Ρεχάγκελ, καθώς το σενάριο ήταν γνωστό, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το αποτρέψει.Στο 56’ της αναμέτρησης ήταν η σειρά του Σεϊταρίδη να βάλει σε θέση άμυνας τον Κριστιάνο Ρονάλντο, κερδίζοντας το κόρνερ. Αυτό ήταν… Η Ελλάδα αυτή τη μία ευκαιρία, που χρειαζόταν για να σκοράρει την είχε μπροστά της και δεν την άφησε να ξεγλιστρήσει. Με τον Άγγελο Μπασινά να εκτελεί και τον Άγγελο Χαριστέα να σκοράρει, έγινε αυτό το πανέμορφο 1-0, με το οποίο η Εθνική ζούσε, ανέπνεε και τελικά έφτανε στην κορυφή της Ευρώπης.

Από εκείνο το σημείο, όλα στο μυαλό είναι πολύ θολά και θα πρέπει να ξαναδεί κανείς πολλές φορές τα βίντεο για να καταλάβει τι συνέβη στα 38 λεπτά που απέμεναν από τη στιγμή που μπήκε το γκολ. Ένα σουτ του Κριστιάνο, ένα ακόμα του Φίγκο, ατομικές ενέργειες του Ρουί Κόστα και τελικά η κορυφαία ευκαιρία των Πορτογάλων ήταν ένα σουτ του Ρικάρντο Καρβάλιο στο οποίο επενέβη ο Νικοπολίδης. Αυτά ήταν που έκανε η Πορτογαλία. Και φυσικά μην ξεχνάμε τον Τζίμι Τζαμπ. Μπήκε στο γήπεδο, πέταξε την καταλανική σημαία στον Φίγκο και ο ρυθμός έκοψε κάπως αυτή την επιθετικότητα των Πορτογάλων. Αλλά, στ’ αλήθεια… Πιστεύει κανείς ότι αυτή η Εθνική χρειαζόταν τη βοήθεια κάποιου; Μάλλον όχι και το ταμπλό έγραψε…

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:Πορτογαλία (Σκολάρι): Ρικάρντο – Μιγκέλ (43΄ Φερέιρα), Αντράντε, Ρικάρντο Καρβάλιο, Νούνο Βαλέντε – Κοστίνια (60΄ Ρούι Κόστα), Μανίς, Ντέκο – Φίγκο, Παουλέτα (74΄ Νούνο Γκόμες), Κριστιάνο ΡονάλντοΕλλάδα (Ρεχάγκελ): Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Καψής, Φύσσας – Μπασινάς, Ζαγοράκης, Κατσουράνης – Γιαννακόπουλος (76΄ Βενετίδης), Χαριστέας, Βρύζας (81΄ Παπαδόπουλος)