Η όλη κουβέντα μου θυμίζει το γνωστό «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…».

Ξέρεις δηλαδή ότι ακολουθεί άμεση αναίρεση, αυτού για το οποίο σπατάλησε ήδη τρεις λέξεις (και χρόνο από την ζωή μας) να πει κάποιος. Κοινώς… κωλοτούμπα, σαν και αυτές που βλέπουμε πολλάκις τελευταία.

Ανοίγουμε παρένθεση για σκοπούς παραδείγματος: Τα… μαργαριταρένια post στο facebook, που τώρα όλοι συμβουλεύουν/διατάζουν να μην δίνεις σημασία/διαβάζεις, ενώ πριν ήταν πρώτα θέματα σε ιστοσελίδες. Σοκ; Όχι. Σουρεάλ; Ναι. Προχωράμε; Ε, ναι…

Κλείνει η παρένθεση.

Επιστρέφοντας σε αυτό που μου θυμίζει η όλη κουβέντα που γίνεται τελευταίως, το αντίστοιχο σουξέ της εποχής είναι το «Προέχει η υγεία, αλλά…». Τι αλλά ρε;

Αντί επιχειρημάτων, μιλώντας για τον τομέα μου πάντα – που είναι και το μόνο για οποίο μπορώ να μιλήσω και εκφέρω άποψη αυτό το διάστημα, θα δώσω ως (τρανό) παράδειγμα αυτό που έκανε η UEFA, που ανέβαλε ως γνωστό το Eurο για ένα χρόνο, για πρώτη φορά στην 60χρονη ιστορία της διοργάνωσης.

Πάμε ξανά, για να γίνει κατανοητό. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, «θυσίασε» το μεγαλύτερο της προϊόν (OK, το Champions League μπορεί να το ξεπερνά σε γκλαμουριά, αλλά το επιχείρημα δεν αλλάζει), για να βολευτούν οι υπόλοιποι. Προϊόν (βλέπε διοργάνωση) που λαμβάνει χώρα κάθε τέσσερα (!) χρόνια και προηγούνται πολλά για να φθάσουμε στην τελική του μορφή. Χρηματικά κι αλλιώς.

Αυτή (η αναβολή), μεταφράζεται ως εξής: Όλοι πρέπει να θυσιάσουμε κάτι. Όλοι, ανεξαιρέτως.

Και για να το κάνουμε συγκεκριμένο ή προτιμάτε πιο… αθλητικό: Μιλάμε και για ομάδες, παίκτες, ομοσπονδίες, οπαδούς, γονείς, προπονητές, γυμναστές. Όλοι, ανεξαιρέτως, θα πρέπει να θυσιάσουμε κάτι.

Ας το έχουμε αυτό (και μόνο) στο μυαλό, στην πορεία. Όλα τα άλλα που κυκλοφορούν, συγχωράτε με, αλλά τα ακούω βερεσέ αυτό το διάστημα, με την κατάσταση και ρευστή και επικίνδυνη. Η καραντίνα που όλοι βρισκόμαστε, πλην των ωρών που εργαζόμαστε (όσοι εργαζόμαστε), ας μην είναι μόνο σωματική αυτές τις μέρες…

Το γνωρίζω, και δεν είναι τυχαίο, ότι απέφυγα να δώσω παραδείγματα και να ονοματίσω στα γραφόμενα μου, για τα όσα ακούμε σχετικά με την κατάσταση και το μέλλον (μας). Επιτρέψτε μου, αντί αυτού, να χρησιμοποιήσω ένα «σβήσιμο», που λέμε συχνά στην -αλησμόνητη αυτές τις μέρες-  ποδοσφαιρική αργκό, Αμερικανίδας παρουσιάστριας που διάβασα στο twitter και είναι η πιο κατάλληλη απάντηση θεωρώ, για πολλά απ’ τα ερωτήματα των ημερών.

«Οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να ξέρουν την ακριβή ημερομηνία που όλο αυτό θα τελειώσει. Η αβεβαιότητα για τις επιχειρήσεις, τους γονείς και τα παιδιά είναι μη βιώσιμη», έγραψε η Laura Ingraham για να της απαντήσουν με το εξής: «Δηλαδή… θες να μιλήσεις με τον διευθυντή του κορωνοϊού».