Για πόσα πράγματα μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι ως  Έλληνες; Για πάρα πολλά. Ένα από αυτά είναι σίγουρα  το μπάσκετ. Το εθνικό μας άθλημα, το σπορ που μας ταιριάζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο και αυτό φαίνεται από τις συνεχόμενες επιτυχίες, από την διαχρονική παρουσία σε όλα τα μεγάλα ραντεβού, από τις στιγμές δόξας, όπως αυτή πριν από 30 χρόνια στο ΣΕΦ. Όταν μια αταίριαστη παρέα , μια ”συμμορία”, το ”πειρατικό” του Γκάλη και του Γιαννάκη, που προυπήρξε του ΄΄πειρατικού” του Ζαγοράκη και του Χαριστέα, έγραψε έπος για τον Ελληνισμό.

Ανοίγοντας το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων, ξεπηδούν απίστευτες αναμνήσεις για το πιο επιδραστικό ίσως καλοκαίρι όλων των Ελλήνων. Τα… όνειρα θερινής νυχτός έγιναν πραγματικότητα. Υπερδυνάμεις του παγκόσμιου μπάσκετ όπως οι Γιουγκοσλάβοι και οι Σοβιετικοί έπεσαν στο καναβάτσο, από τους Έλληνες ”θεούς” της πορτοκαλί μπάλας, που στα μάτια ενός 12χρονου παιδιού( όπως ο γράφων το 1987) έμοιαζαν γίγαντες και … υπερφυσικά όντα, άσχετα αν ήταν άνθρωποι και παιδιά της διπλανής πόρτας. Το Ευρωμπάσκετ ( και όχι Eurobasket) της Αθήνας ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια διδαχή, μια ραψωδία για την θέληση που κινεί ακόμη και βουνά. Χάρη στον Γκάλη, στον Γιαννάκη, στον Φάνη, στον Φασούλα, στον τίμιο γίγαντα Καμπούρη, ένας ολόκληρος λαός βγήκε από την αφάνεια, πίστεψε στις δυνατότητες του, πάλεψε μόχθησε και προόδευσε. Σε βοιωτικό, σε επαγγελματικό και σε αθλητικό επίπεδο. Πολιτικά ζούσε την αρχή των παραισθήσεων, που μετατράπηκαν σε καθημερινούς εφιάλτες την τελευταία δεκαετία, που η ΕΕ και το ΔΝΤ μας … έβαλαν κυριολεκτικά στα καλάθια.

Ας μην χαλάσουμε όμως την σημερινή ημέρα γιορτής, ας μην δηλητηριάσουμε την μεγάλη επέτειο. Η ροή των ετών από τον θεό Νίκο Γκάλη , που όπως εύστοχα είχε πει κάποτε, ο μπασκετάνθρωπος Κώστας Διαμαντόπουλος- κατά τον κόσμο ”Κίτσος”- όλοι πρέπει να πληρώνουμε Γκαλό-σημο για την ανεκτίμητη προσφορά του , μας οδήγησε μέχρι τα παιδιά του Γκάλη. Ναι, η μεγάλη μπασκετική του γένους σχολή είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια . Είτε σε επίπεδο συλλόγων είτε σε επίπεδο εθνικής. Από την Αθήνα το 1987, στο Βελιγράδι το 2005 και στην Ιαπωνία ένα χρόνο αργότερα, όταν παραμιλούσε όλος ο πλανήτης μετά την επική νίκη κόντρα στην υπερδύναμη των ΗΠΑ, που γονάτισε μπροστά στα παιδιά του ”δράκου”, Παναγιώτη Γιαννάκη. Στιγμές μεγαλείου, ψυχικής ανάτασης, ευφορίας, ατελείωτης χαράς, ευτυχίας, υπερηφάνειας.

Στο στο μπάσκετ η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν και η Μπάγερν είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός. Αυτές είναι οι μεγάλες ομάδες, αυτές προκαλούν το δέος στους  υπόλοιπους, αυτές πηγαίνουν με συνέπεια στα final four και σηκώνουν τις κούπες. Από το 1988 που θεσμοθετήθηκε το top-4,  22 φορές το εισιτήριο πήγε σε Ελληνικά χέρια και 9 φορές την κούπα την σήκωσαν επίσης Ελληνικά χέρια.  Οι αυτοκράτορες της γηραιάς ηπείρου , οι κατακτητές, τα αφεντικά της ”πορτοκαλί μπάλας”.

Η μαγεία δεν τελειώνει ποτέ, γιατί η Ελληνική μπασκετική ”βιομηχανία” παράγει συνεχώς. Παίκτες , προπονητές. Το brand name είναι ισχυρό και στην ούγια γράφει made in Greece. Kορυφαίας ποιότητας αθλητικό προιόν, με εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Για αυτό είμαστε περήφανοι ως μπασκετικό έθνος.

YΓ:Και η Κύπρος έχει ταλέντο στο μπάσκετ. Μην γυρίζεται την πλάτη στο μεγάλο αυτό άθλημα. Δώστε μια ευκαιρία στα παιδιά του Κυπριακού μπάσκετ, στηρίξτε τα και δεν θα βγείτε χαμένοι. Η ανταμοιβή με επιτυχίες μπορεί να αργήσει αλλά θα έρθει και θα είναι γλυκιά…