Παρακολουθούσα με αμηχανία και μια αίσθηση τρόμου τους Παλαιστίνιους της Γάζας να πανηγυρίζουν την πρώτη μέρα της εισβολής της Χαμάς στο Ισραήλ. Άντρες, γυναίκες και παιδιά γιόρταζαν στους δρόμους με σημαίες της Παλαιστίνης και με πυροβολισμούς στον αέρα τη «μεγάλη νίκη» έναντι του αιώνιου εχθρού. Ένα παραλήρημα ενθουσιασμού χωρίς καμία αίσθηση της πραγματικότητας. Και σκεφτόμουν:
- Καλά, αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τι θα ακολουθήσει;
- Δεν συνειδητοποιούν ότι, γιορτάζοντας τον θάνατο του άλλου ουσιαστικά προετοιμάζεις τον δικό σου ή των παιδιών σου;
- Δεν περνά καν απ’ το μυαλό τους ότι οι εγκέφαλοι αυτής της έκρηξης είναι κάπου καλά προστατευμένοι και ζουν στην άνεση που τους προσφέρει το άφθονο χρήμα που ρέει και ότι το κόστος θα πληρώσουν και πάλι αυτοί; Τα ανθρωπάκια του καθημερινού μόχθου που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
Κι έτσι, συνειρμικά, θυμήθηκα ανάλογες καταστάσεις. Τότε, για παράδειγμα, που κι εμείς εδώ πανηγυρίζαμε το «ηρωϊκό όχι» της Βουλής στα μνημόνια. Και που έβγαιναν έξω οι βουλευτές και τους σηκώναμε στους ώμους για την περήφανη απόφασή τους. Και γινόμασταν όλοι μαζί ένα πανηγύρι... για τα πανηγύρια! Κι ύστερα κατέρρευσαν οι τράπεζες, στεκόμασταν ουρές να πάρουμε 50 ευρώ και στήναμε κοινωνικά παντοπωλεία για να ταίσουμε τον κόσμο...
Κι ακόμα, θυμήθηκα τότε που πάλιν γεμίζαμε τους δρόμους και τις πλατείες και αναδεικνύαμε, μέσα σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού, τους νέους εθνάρχες που μας έσωσαν με το «ηρωϊκό όχι» στο σχέδιο Ανάν. Και που θα έφερναν καλύτερες μέρες, καλύτερα σχέδια, καλύτερο μέλλον. Κι ύστερα θρηνούσαμε για το Βαρώσι που χάσαμε, για τις περιουσίες μας που κτίστηκαν, για τους ξένους που αγοράζουν αβέρτα στα κατεχόμενα και, εν τέλει, για τα δύο κράτη που σταδιακά εδραιώνονται.
Ο λαός, δυστυχώς, θα ακολουθεί πάντα κάποιες ηγεσίες. Οι οποίες δεν θα πληρώσουν ποτέ το κόστος των αποφάσεών τους. Αυτό θα το πληρώνει ο κάθε ταλαίπωρος ανθρωπάκος που τους πίστεψε, που φανατίστηκε, που νόμισε πως ήταν για το καλό του. Κι όταν θα μαζεύει μέσα από τα ερείπια τα κομμάτια της ζωής του, θα τον πείσουν και πάλιν πως φταίνε οι άλλοι. Οι οχτροί και τα μεγάλα συμφέροντα...
Οι ηγεσίες που σκοτώνουν, θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο το μίσος, το πάθος κι ο φανατισμός παραμένουν άτρωτα όπλα στα χέρια τους.
