Την ώρα που ο πλανήτης βρίσκεται ένα βήμα από τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εμείς εδώ -κατά την προσφιλή μας τακτική- συζητούμε με όρους ποδοσφαιρικής κερκίδας. Αρχικά μοιραστήκαμε ανάμεσα στους ρωσόφιλους και τους ουκρανόφιλους και τώρα μοιραζόμαστε ανάμεσα στους οπαδούς του Ισραήλ και τους οπαδούς των Παλαιστινίων. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όλο αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη, είναι μια προσπάθεια ανατροπής του πολιτικού συστήματος που στήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο «φλύαρος» Ερντογάν ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε το «μυστικό». «Ο κόσμος είναι πολύ πιο μεγάλος από τους πέντε του Συμβουλίου Ασφαλείας», είπε από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ ο τούρκος Πρόεδρος και το επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία. Το συνέδεσε μάλιστα και με το δικό μας πρόβλημα, το Κυπριακό. Με απλά λόγια «το διεθνές σύστημα που στήθηκε το 1945, ήρθε η ώρα να αλλάξει». Σε αυτή τη λογική είναι προφανές ότι συμπλέουν ο Πούτιν στη Ρωσία, ο Ραίσι του Ιράν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας και ο Σι Τζιπίνγκ της Κίνας. Και, ασφαλώς, άλλα κράτη-δορυφόροι των πιο πάνω. Αποκλίνουσες δυνάμεις (άλλες θρησκευτικά φανατισμένες και άλλες μέσα από εθνικούς μεγαλοϊδεατισμούς και οικονομική ισχύ), συναντώνται σε αυτή τη συμμαχία της ανατροπής.
Συγκλίνουσα θέση όλων αυτών είναι ότι το μέχρι σήμερα διεθνές σύστημα, διευκόλυνε ή και επέβαλε την Αμερικανική κυριαρχία σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη. Και αυτό είναι γεγονός.
Και πάλιν ο «φλύαρος» Ερντογάν βγήκε μπροστά διερωτώμενος τι κάνει η Αμερική στη Μεσόγειο και γιατί ανακατεύεται σε καταστάσεις που βρίσκονται πολύ μακρυά της.
Θα πρέπει συνεπώς να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Διότι, μια ριζική αλλαγή του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος δυστυχώς δεν επιτυγχάνεται με όρους διαλόγου και συναπόφασης. Προκύπτει μόνο μέσα από μεγάλες καταστροφές οι οποίες, την εποχή των πυρηνικών όπλων, δεν μπορεί παρά να είναι μοιραίες.
Πριν λοιπόν ανεβούμε ξανά στην κερκίδα και φανατιστούμε υπέρ του ενός ή του άλλου, ας αντιληφθούμε την κρισιμότητα των στιγμών. Ζούμε ήδη τις πρώτες μέρες της νέας σελίδας της ανθρωπότητας. Και δεν ξέρουμε καν αν αυτή η σελίδα θα μείνει λευκή...
*«...όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες... είμαστε η αδικημένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα – ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ»
