Της Όλγας Κωνσταντίνου
Η Σεβαστιανή, η Μαρία Αργυρώ και η Διονυσία Καμαρά μπορούν “προσωρινά” να χαμογελούν και να αισθάνονται για λίγο ακόμα ασφάλεια στη χώρα που γεννήθηκαν, βαφτίστηκαν και μεγαλώνουν. Μέχρι φυσικά να αδειάσει η κλεψύδρα και να κληθούν στο τέλος της σχολικής χρονιάς να εγκαταλείψουν τη χώρα που γνώρισαν ως πατρίδα τους.
Είναι τα παιδιά του Μοχάμεντ Καμαρά του ποδοσφαιριστή από τη Σιέρα Λεόνε, που έλαβαν οικογενειακώς πριν από λίγο καιρό το χαρτί της απέλασης τους.
Το κίνημα συμπαράστασης που υψώθηκε γύρω από την οικογένεια, φαίνεται πως “πάγωσε” για λίγο τις αποφάσεις του Υπουργείου Εσωτερικών, που εξέδωσε ανακοίνωση:
"Παρά ταύτα, λαμβάνοντας υπόψη το βέλτιστο συμφέρον των παιδιών, ο Υπουργός Εσωτερικών έδωσε οδηγίες για παραχώρηση ειδικής άδειας για ανθρωπιστικούς λόγους μέχρι τέλος Ιουλίου 2023, οπότε και ολοκληρώνεται η τρέχουσα σχολική χρονιά, με την προϋπόθεση ότι στο μεσοδιάστημα ο αλλοδαπός και η σύζυγος του θα αποταθούν στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης για εξασφάλιση άδειας διαμονής και νομιμοποίηση της παραμονής τους στη Δημοκρατία."
Χθες το απόγευμα συναθλήτριες των κοριτσιών στο βόλεϊ, μαζί με τους γονείς τους, πραγματοποίησαν μια σεμνή εκδήλωση συμπαράστασης προς την οικογένεια Καμαρά, ζητώντας από το κράτος, να δει την περίπτωση τους ανθρωπιστικά.
"Τα παιδιά εδώ γεννήθηκαν εδώ μεγάλωσαν εδώ ανήκουν όπως είναι τα παιδιά του κυρίου Καμαρά είναι και κάποια άλλα κυπριόπουλλα στο Λονδίνο στην Αυστραλία στον Καναδά που ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θέλουν να κάνουν τη ζωή τους"
Τα κορίτσια δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα, άλλη γλώσσα και δεν έχουν αλλού οικογένεια και φίλους. Η ζωή τους είναι εδώ περιγράφει , με έντονη ανησυχία για το μέλλον της, η δεκατετράχρονη Σεβαστιανή.
ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ ΚΑΜΑΡΑ: Πάω σχολείο εδώ έχω φίλους , μιλώ της γλώσσα πάω σχολείο, και με αγχώνει πολύ αν θα πρέπει να πάω Σιέρα Λεόνε, ξέρω πως είναι η ζωή εκεί, τα βλέπω και θα πρέπει να πάω να ζήσω έτσι ζωή εκεί.
Η ζωή τους στην Κύπρο δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα ωστόσο οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες από την Αφρικανική χώρα καταγωγής των γονιών τους. Το γεγονός ότι η οικογένεια δεν κατάφερε παρά τις προσπάθειες που έκανε, όπως υποστηρίζει, να λάβει τα έγγραφα για μόνιμη και νόμιμη παραμονή στη χώρα μας, δυσκολεύει την καθημερινότητα τους.
ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ ΚΑΜΑΡΑ: Οι γονείς μου για αυτό το πράγμα δεν μπορούν να δουλέψουν και κάποιες φορές είναι δύσκολο με το φαγητό θα έρθω από την προπόνηση και δεν θα έχω φαγητό και είναι δύσκολο για τους γονείς μου, τους στεναχωρεί αυτό το πράγμα.
Έχουν όνειρα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας τους, η Σεβαστιανή θέλει να ακολουθήσει επαγγελματικά το βόλεϋ και να γίνει φυσιοθεραπεύτρια. Ωστόσο την ανησυχεί έντονα πως αν δει την πόρτα της εξόδου από την Κύπρο όλα αυτά θα γκρεμιστούν.
ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ ΚΑΜΑΡΑ: Με τις αδελφές μου δεν το πολύ συζητώ γιατί είναι μικρές και δεν θέλω να αγχώνονται ότι θα παν στη Σιέρα Λεόνε για αυτό δεν τους το λέω συνέχεια, δεν θέλω να αγχώνονται να πηγαίνουν σχολείο και η έγνοια τους ότι θα παν στη Σιέρα Λεόνε θέλω να είναι χαρούμενες.
Η Σεβαστιανή, δεν μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Κατέγραψε στο χαρτί τις σκέψεις και τις ανησυχίες της και τις απέστειλε τόσο στον Υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή όσο και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη.
ΜΟΧΑΜΕΤ ΚΑΜΑΡΑ: Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, δεν είμαστε εγκληματίες, δεν είμαστε κλέφτες και παρακαλούμε τον Υπουργό να δει τις ζωές των παιδιών μας.
Ο Μοχάμετ Καμαρά, διηγείται στον Alpha την ιστορία του. Έφτασε στην Κύπρο πριν από 20 χρόνια όταν προσκλήθηκε από τον Ολυμπιακό για να ενταχθεί στο δυναμικό της ποδοσφαιρικής ομάδας. Λίγο αργότερα στο δρόμο του ήρθε η Νέα Σαλαμίνα. Μια ομάδα που έγινε, όπως λέει, η οικογένεια του. Ένα ατύχημα ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα τον έβγαλε εκτός γηπέδων και για αυτό ασχολήθηκε με το μάνατζμεντ.
ΜΟΧΑΜΕΤ ΚΑΜΑΡΑ: Το 2015 η γυναίκα μου και εγώ προσπαθήσαμε να κάνουμε αίτηση για να πάρουμε άδεια για μόνιμη παραμονή εδώ στην Κύπρο, προσπαθήσαμε πολύ, πολεμήσαμε να είμαστε νόμιμοι, να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι στη ζωή, για τα παιδιά μου να έχουν μια καλύτερη ζωή, απαντούσαμε σε κάθε γράμμα , στέλναμε επιστολές όταν έστελναν σε εμάς , στέλναμε πίσω, πιστεύω. Το 2021 πήγαμε στο τμήμα μετανάστευσης για να διορθώσουμε όλα τα έγγραφα, όλα τα στέλναμε σε αυτούς, προσδοκώντας ότι έκανα το καθήκον μου και στο τέλος της ημέρας δεν ήρθε τίποτα.
Χωρίς την άδεια μόνιμης παραμονής, ο Καμάρα και η γυναίκα του, δεν μπορούν να εργαστούν, παρά τις προτάσεις που είχαν. Δεν λαμβάνουν επιδόματα και ζουν με τη στήριξη των φίλων τους
ΜΟΧΑΜΕΤ ΚΑΜΑΡΑ: Γιατί αν δεν έχεις άδεια, και δουλέψεις και σε πιάσουν είναι λάθος, σου και έχω φίλους γύρω από εμένα που με βοηθούν πολύ και μου στέλνουν στην Κύπρο λεφτά για να υποστηρίξω την οικογένεια μου, έστω και αν δεν είναι αρκετά , αλλά πιστεύω ότι τα παιδιά, η γυναίκα μου είμαστε ικανοποιημένοι με όλα όσα έχουμε. Αν έχουμε ρύζι για να φάμε τρώμε, αν έχουμε νερό πίνουμε. Πιστεύω στο Uεό και οι ευλογίες έρχονται από παντού.
Ο Καμαρά μένει έκπληκτος όταν διαβάζει την πρώτη ανακοίνωση του Υπουργείου Εσωτερικών στις 9 Νοεμβρίου που υπογραμμίζει ότι έδωσε πολύ περισσότερες από όσες επιτρεπόταν, ευκαιρίες νομιμοποίησης καθώς και το γεγονός ότι απασχόλησαν πολλές φορές την Aστυνομία.
ΜΟΧΑΜΕΤ ΚΑΜΑΡΑ: Το Υπουργείο λέει ότι μου έδωσε κάποιες ευκαιρίες για τα χαρτιά μου , η απάντηση είναι όχι όχι ποτέ δεν μου έδωσε καμία ευκαιρία, Όχι, όχι, δεν μου έδωσαν ποτέ καμία ευκαιρία, καμία ευκαιρία. Από τον καιρό που ήρθαμε στην Κύπρο, ποτέ δεν προσπαθήσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι εναντίων της κυβέρνησης κάτι που να είναι εναντίων της Κύπρου, των ανθρώπων.
Η μόνη τους έγνοια το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Η επιστολή απέλασης που έλαβαν για να εγκαταλείψουν τη χώρα μας, στα τέλη Αυγούστου τους λύγισε.
ΜΟΧΑΜΕΤ ΚΑΜΑΡΑ: Το μόνο πράγμα που θέλω από την κυβέρνηση της Κύπρο είναι , ξεχάστε εμένα και την γυναίκα μου, σκεφτείτε τα παιδιά μου . Θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως το κάθε παιδί εκεί έξω, αφήστε τα να έχουν τις ευκαιρίες που έχουν τώρα πηγαίνουν στο σχολείο.
Στη Αφρικανική Σιέρα Λεόνε, δεν έχουν κανένα συγγενή λέει ο Μοχάμεντ Καμαρά, αφού ο ίδιος σε ηλικία 12 ετών έχασε τον πατέρα του στις διαμάχες που ξέσπασαν στην περιοχή όπου ζούσαν. Λίγα χρόνια αργότερα και σε ηλικία 16 ετών έχασε τη μητέρα του. Περιπλανιόταν μόνος του αναζητώντας φροντίδα και ένα καλύτερο μέλλον. Το πάθος του για ποδόσφαιρο ήταν αυτό που του έδινε δύναμη να συνεχίζει με τη ζωή να τον οδηγεί στην Κύπρο.
Σε μια πατρίδα που τους έδωσε ζωή και τώρα όπως όλα δείχνουν θα τους την πάρει πίσω με το τέλος της σχολικής χρονιάς.
