της Αλεξάνδρας Παύλου
Με δάκρυα στα μάτια οι κάτοικοι της Άχνας αγναντεύουν τα κατεχόμενα σπίτια τους και αναλογίζονται τις στιγμές που άφησαν πίσω τους, εκείνη την καταραμένη μέρα του Αυγούστου, το 1974...
Ερημωμένα τα σπίτια και λεηλατημένη η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, στο κατεχόμενο μέρος του χωριού.
Η κυρία Ντίνα Σκάγια, λίγες μονάχα μέρες πριν το χαρμόσυνο γεγονός του γάμου της εγκαταλείπει το χωριό, κρατώντας στην αγκαλιά της το νυφικό του γάμου της...
"Λογαριάζαμε να παντρευτούμε αρχές Σεπτεμβρίου, ήταν όλα έτοιμα για τον γάμο και δυστυχώς 28 του Αυγούστου φύγαμε...Μες το ξοκκλήσι, χωρίς συγγενείς, φύγαν και τα αδέλφια από τον πόλεμο... ήταν κάτι το... τόσα όνειρα για το γάμο μου, δυστυχώς..."
Ο κοινοτάρχης του χωριού, Πάμπος Βάσιλας, μας δείχνει την εκκλησία του κατεχόμενου χωριού, θυμωμένος για τη λεηλασία και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα...
"Εδώ είναι η εκκλησία, η οποία είναι ερημωμένη, λεηλατημένη, εγώ την είδα τη χρονιά που μπήκαν οι γυναίκες μέσα, τέτοια λύσα δεν έχω δει πουθενά..."
12 χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στο νησί μας, οι γυναίκες της Άχνας, επιχείρησαν να μπουν στην εκκλησία του κατεχόμενου χωριού, να προσευχυθούν και να ξυπνήσουν για λίγο τις μνήμες της Κυριακάτικης λειτουργίας του χωριού.
"Είναι σκλαβωμένη από τους Τούρκους και δε μπορεί κανένας να κοντέψει. Το 1989, οι γυναίκες επιχείρησαν και μπήκαν στην Άχνα, και πολλοί άλλοι από εμάς."
Τη μισή τους ζωή άφησαν πίσω τους οι κάτοικοι της Άχνας, αυτήν την αποφράδα μέσα; του 1974...
"Μεγάλο βάσανο για εμάς, γιατί το βλέπουμε και δε μποορύμε να πάμε..."
Με νωπές τις μνήμες, μας δείχνει πόσο κοντά είναι το σπίτι της που τόσο θέλει να ξανα συναντήσει, αλλά δε μπορεί...
"Το σπίτι μου είναι εδώ, που τα έξω σπίτια, φαίνεται... ο άντρας μου επέρναν που το δρόμο που έβγαλαν το θερμοσύφωνα και τα άλλα μας πράγματα..."
Με το βλέμμα στραμμένο προς το βορρά, οι κάτοικοι της Άχνας, προσεύχονται να ακουστεί η φωνή της επανένωσης και της επιστροφής. Μία φωνή που εδώ και 47 χρόνια μένει αναλλείωτη στο χρόνο...
