Πλήθος κόσμου βρέθηκε σήμερα στους δρόμους της Τεχεράνης για να γιορτάσει τα 40 χρόνια από την Ιρανική Επανάσταση. Όταν η χώρα τους, μπήκε στο χάρτι του πολιτικού Ισλάμ. Ο Πρόεδρος Χασάν Ροχανί, υποσχέθηκε στρατιωτική ισχύ και περαιτέρω ανάπτυξη του προγράμματος βαλλιστικών πυραύλων στο πλαίσιο μιας αντιαμερικανικής ρητορικής.
Ένα πανό έγραφε: «Προς μεγάλη απογοήτευση της Αμερικής η επανάσταση έφτασε τον 40ο χρόνο της», σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση.
«Δεν έχουμε ζητήσει και δεν θα ζητήσουμε άδεια για να αναπτύξουμε διάφορους τύπους (…) πυραύλων και θα συνεχίσουμε τον δρόμο μας και τη στρατιωτική μας ισχύ», τόνισε ο Ροχανί απευθυνόμενος στους χιλιάδες Ιρανούς που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Αζαντί της Τεχεράνης για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια από την ίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
«Η παρουσία του λαού σήμερα στους δρόμους όλης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν (…) σημαίνει ότι ο εχθρός δεν θα πετύχει ποτέ τους δαιμονικούς σκοπούς του», τόνισε, αφού κατήγγειλε «τη συνωμοσία» των ΗΠΑ, των «σιωνιστών» και των «αντιδραστικών» κρατών της Μέσης Ανατολής εναντίον του Ιράν.
Ο Ιρανός πρόεδρος προέβλεψε μάλιστα ότι η χώρα του θα νικήσει τις αμερικανικές κυρώσεις, τις οποίες επανέφερε σε ισχύ ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, αφού απέσυρε τις ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Πίσω στο χρόνο
Οι εορτασμοί για την έναρξη της Ισλαμικής Επανάστασης ξεκινούν κάθε χρόνο την 1η Φεβρουαρίου, ημέρα κατά την οποία ο αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί επέστρεψε στην Τεχεράνη από την εξορία για να γίνει ο ανώτατος ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ολοκληρώνονται στις 11 Φεβρουαρίου, την ημέρα που κατέρρευσε η κυβέρνηση του σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί.
Το πολιτικό Ισλάμ ήταν μια αντίδραση στη βιαιότητα των αραβικών καθεστώτων, τόσο κοσμικών όσο και θρησκευτικών, με μεγάλη διείσδυση. Προφανώς αυτό συνέβη και στο Ιράν με γεγονότα, όπως η πτώση του Σάχη, η έφοδος στην αμερικανική πρεσβεία και η ομηρία διπλωματών πάνω από ένα χρόνο. Οι σιίτες Φρουροί της Επανάστασης προκαλούσαν τις ΗΠΑ ανοιχτά. Πολλοί μουσουλμάνοι αντίκριζαν μαγεμένοι το Ιράν με συμπάθεια. Το καθεστώς των Μουλάδων έμοιαζε να βρίσκεται στο δρόμο για να γίνει μπροστάρης στον ισλαμικό κόσμο.
Για τους Σαουδάραβες ήταν εφιάλτης. Η βασιλική οικογένεια τόνιζε το θρησκευτικό στοιχείο, αλλά απέρριπτε το κοινωνικό-επαναστατικό πρόγραμμα, που κυριαρχούσε στην Τεχεράνη. Το αποτέλεσμα ήταν η στροφή των ισχυρών στο Ριάντ στο συντηρητικό βαχαμπισμό, την κρατική θρησκεία της χώρας. Επί χρόνια οι κληρικοί της Σαουδικής Αραβίας έβγαζαν νέους θρησκευτικούς νόμους. Ο στόχος τους ήταν να εστιάσουν την προσοχή των πιστών στην ακριβή εφαρμογή της πίστης, έτσι ώστε να μην έχουν χρόνο και ενέργεια για την πολιτική και βεβαίως για επαναστατική πολιτική.
