Του Νικόλα Ζαννέττου
Στον απόηχο των ευρωεκλογών, οι πολιτικοί αρχηγοί στην Κύπρο περιέγραφαν ως κομβικής σημασίας την ανάγκη κατανόησης του μηνύματος της κάλπης. Το μήνυμα αποτελούσε εν ολίγοις την πιο εκκωφαντική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Πέρασαν τέσσερις περίπου μήνες από τότε, μεσολάβησαν αρκετές συνάξεις των λεγόμενων συλλογικών οργάνων των κομμάτων, ωστόσο αποτελεί εύλογο ερώτημα κατά πόσο η διαχείριση του μηνύματος τυγχάνει της καλύτερης αξιοποίησης σήμερα.
Η πρωτοφανής κρίση που ξέσπασε αμέσως μετά την παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη από τη θέση του Γενικού Ελεγκτή, φανέρωσε τα τρομερά και οριζόντια ελλείμματα ηγεσίας στον τόπο μας. Αποτελεί σύμφωνα και με τις μετρήσεις κοινής γνώμης άλλο ένα λόγο συνέχισης της απαξίωσης της πολιτικής από την κοινωνία. Εδώ φυσικά, οφείλουμε να σημειώσουμε κάτι. Δεν σημαίνει πως η άποψη ή η εντύπωση της κοινωνίας είναι ορθή. Εκείνο που απουσίασε τη δεδομένη στιγμή, είναι οι φωνές του ορθολογισμού και της συλλογικής σοφίας, στοιχεία που θα έφερναν την ηρεμία την επόμενη ημέρα.
Αυτή τη στιγμή, επειδή ακριβώς η πολιτική ηγεσία απέτυχε στο τελευταίο, εκείνο που μένει είναι η εντύπωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας ότι κράτος και θεσμοί είναι διαβρωμένα. Στην εποχή που ο λαϊκισμός και η ελαφρότητα επικρατούν με τεράστια ευκολία, λείπουν οι άνθρωποι που θα σταθούν απέναντι από αυτό το φαινόμενο βοηθώντας τόσο την κοινωνία όσο και το σύστημα να λειτουργήσουν χωρίς να δημιουργούνται κενά αέρος και περιρρέουσα αποσταθεροποίησης.
Αν είναι δυνατόν τώρα ένας Βουλευτής που έλαχε να κάθετε σε μια καρέκλα την λάθος στιγμή, να απειλεί με εξευτελισμό όλο το σύστημα. Να ακυρώνονται υπηρεσιακά ταξίδια της Προέδρου της Βουλής μπας και ο Βουλευτής του συγκυβερνώντος κόμματος διορίσει Γενικό Ελεγκτή…
Η μεγάλη εικόνα του πολιτικού συστήματος της χώρας μας αυτή τη στιγμή, εξακολουθεί να είναι εξόχως προβληματική. Διότι, ο κάθε αρχηγός κόμματος, αποδεικνύεται αδύναμος μπροστά στα φαινόμενα του λαϊκισμού, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να αναζητεί συμμάχους για να τον αντιμετωπίσει.
Όταν η χώρα την οποία όλοι αυτοί ευελπιστούν κάποια στιγμή να κυβερνήσουν, κινδυνεύει να εξευτελιστεί, θα έπρεπε από κοινού να παλεύουν για τη θωράκιση και την προστασία της. Αντ’ αυτού, κάποιοι κάθονται άμυνα, παρακολουθούν, γίνονται μέρος της παραγωγής λαϊκισμού και εν τέλει συμμετέχουν στην περαιτέρω οπισθοδρόμηση και απαξίωση της πολιτικής.
