Σε εξέλιξη βρίσκονται εδώ και βδομάδες οι συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το εμπάργκο στην εισαγωγή ρωσικού πετρελαίου με σκοπό την αύξηση της πίεσης στον Πούτιν ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος τις εχθροπραξίες σε βάρος της Ουκρανίας. Αν και αρχικά ο ηγέτης της Ουγγαρία παρουσιαζόταν ως το μοναδικό εμπόδιο προς την επίτευξη συμφωνίας ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ, η Κομισιόν ήταν έτοιμη να δώσει σημαντικά αντισταθμιστικά μέτρα στον Βίκτορ Όρμπαν για να αποδεχθεί. Εν τέλει αυτό που φανερώθηκε ήταν πως άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κρύφτηκαν πίσω από την άρνηση του Πρωθυπουργού της Ουγγαρίας.
Στο ανατολικό άκρο της ΕΕ, η επίμονη άρνηση του Όρμπαν να υποστηρίξει τις κυρώσεις στο ρωσικό πετρέλαιο, λειτούργησε ως κάλυψη προς τη Σλοβακία και τη Τσεχία οι οποίες επίσης ανησυχούν για τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχουν από το προτεινόμενο εμπάργκο της Κομισιόν. Ωστόσο σε αντίθεση με την Ουγγαρία, οι δύο αυτές χώρες εξέφραζαν με πολύ επιφύλαξη τις ανησυχίες τους. Στο δυτικό άκρο της ΕΕ, χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις επιπτώσεις που έχει η εκτόξευση της τιμής της ενέργειας στους πολίτες τους. Ως εκ τούτου οι τρεις χώρες ουδέποτε ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις ως προς την τιμωρία της Μόσχας κατ’ αυτό τον τρόπο.
Άλλη μια βδομάδα πέρασε χωρίς συμφωνία ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι αρκετοί διπλωμάτες εμφανίστηκαν αισιόδοξοι ότι ο Όρμπαν θα δεχόταν τα αντισταθμιστικά μέτρα που του προτάθηκαν για να δώσει τη συγκατάθεση του. Συγκεκριμένα η Κομισιόν δίνει στην Ουγγαρία 500 εκατομμύρια ευρώ για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων της χώρας στην διύλιση πετρελαίου και 200 εκατομμύρια ευρώ για την αναβάθμιση της χωρητικότητας του αγωγού στην Αδριατική θάλασσα.
Η Κομισιόν δέχεται τεράστια πίεση για να παραδώσει αποτελέσματα σε σχέση με το νέο πακέτο κυρώσεων ούτως ώστε να περιοριστεί η χρηματοδότηση της ΕΕ προς τη Ρωσία. Μάλιστα αυτή κρίνεται μια καθοριστική συγκυρία καθώς ο στρατός του Πούτιν είναι εξαιρετικά πιεσμένος. Ωστόσο οι κυρώσεις έχουν φτάσει στο σημείο όπου έχουν δυσανάλογα μεγάλο κόστος και για τα ίδια τα κράτη της ΕΕ ως εκ τούτου η λήψη αποφάσεων είναι κατά πολύ πιο αργή σε σχέση με τα πρώτα πακέτα κυρώσεων.
Το τελευταίο σημείο, είναι το σημείο όπου η συνοχή και η ενότητα της ΕΕ ως προς τις αρχές και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύει, δοκιμάζεται πραγματικά και αυξάνει το πολιτικό κόστος στις κυβερνήσεις των χωρών.
