Βράδυ 20ης Ιουλίου 1974. Οι Τούρκοι ήδη εισβάλει στο νησί και με τη βοήθεια Τουρκοκυπρίων είχαν δημιουργήσει το λεγόμενο θύλακα Λευκωσίας-Κερύνειας διακόπτοντας την οδική αρτηρία. Οι καταδρομείς της 31ης μοίρας καταδρομών, θα καλούνταν το βράδυ εκείνο να φέρουν σε πέρας μια από τις πιο δύσκολες αποστολές των δύσκολων εκείνων ημερών. Να καταλάβουν το ύψωμα Κοτζά Καγιά άνωθεν του χωριού Αγύρτα και νοτίως του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Για να το πετύχουν θα έπρεπε να περάσουν πίσω από τις γραμμές του εχθρού.
Όπως περιγράφει ο Πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, Μάκης Οικονομίδης, ήταν μια ασύλληπτη σε εκτέλεση ιδέα η οποία μέχρι και σήμερα διδάσκεται στις σχολές πολέμου του Ισραήλ.
Εντός 5-10 λεπτών, οι στρατιώτες της 31ης Μοίρας Καταδρομών, έλαβαν εντολή να επιβιβαστούν στα αυτοκίνητα και κρατώντας καλάσνικοβ, φορώντας κοντά παντελονάκια και έχοντας στο κεφάλι τους το πράσινο μπερέ, κατευθύνθηκαν στην διάβαση του Αγίου Παύλου υπό τη «συνοδεία» της τουρκικής αεροπορίας που βομβάρδιζε συνεχώς.
Εκεί οι αξιωματικοί ενημερώνονται πως θα έπρεπε να διεισδύσουν στα μετόπισθεν του εχθρού. Στην περιοχή βρίσκονταν περίπου 150 πολυβολία, γεγονός που σήμαινε ότι εάν οι καταδρομείς που θα εκτελούσαν την αποστολή γίνονταν αντιληπτοί, δύσκολα θα επιβίωναν.
Ο 13ος λόχος Κρούσεως θα έπρεπε να διεισδύσει στο στρατόπεδο των Τούρκων καταδρομέων από το νοτιοανατολικό μέρος και οι λόχοι 11ος και 12ος από το νοτιοδυτικότερο μέρος. Το σχέδιο εξηγήθηκε στους καταδρομείς σε μια αμμοδόχο και στη συνέχεια ξεκουράστηκαν, προετοιμάστηκαν με φούμο.
Όταν βράδιασε άρχισε η διείσδυση. Οι καταδρομείς περνούσαν κυριολεκτικά δίπλα από τα περίπολα των Τούρκων χωρίς να γίνονται αντιληπτοί και συνέχιζαν για να φτάσουν στο στόχο τους. Σε κάποια στιγμή, ένας Τούρκος πάτησε στο χέρι τον Καταδρομέα Χριστοφή Πανίκο. Τα τουρκικά περίπολα ήταν οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές που έπεσαν νωρίτερα το πρωί στη ζώνη ρίψεως της Αγύρτας.
Οι καταδρομείς πέρασαν από τη χαράδρα του Αγίου Ιλαρίωνα και έφτασαν έξω από το περιτοίχισμα του τουρκικού στρατοπέδου. Ο λοχαγός πήδηξε στο στρατόπεδο, έπεσε πάνω στον φρουρό και τον γάζωσε ακαριαία. Ακολούθως, ο καθένας από τους καταδρομείς εκτελούσε την αποστολή του. Οι Τούρκοι βρίσκονταν στους θαλάμους τους ξέγνοιαστοι μη πιστεύοντας πως υπήρχε δυνατότητα ο εχθρός να καταφέρει να περάσει από τα περίπολα και τα 150 πολυβολία της περιοχής. Ήταν η απόλυτη καταδρομική επιχείρηση.
Αυτό που θα ακολουθούσε ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Οι Τούρκοι εξαπέλυσαν αντεπίθεση. Οι καταδρομείς τους περίμεναν στο ύψωμα που κατέλαβαν. Οι μάχες διήρκησαν όλο το βράδυ. Έχοντας περιορισμένα πυρομαχικά, οι Λοκατζήδες χρησιμοποίησαν τα τουρκικά όπλα και θέριζαν κυριολεκτικά τις εκατοντάδες των Τούρκων στρατιωτών που επιχειρούσαν να ανέβουν στο ύψωμα.
Το πρωί, το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Οι γύπες έτρωγαν τα πτώματα των Τούρκων που έχασαν τη ζωή τους. Οι καταδρομείς έλαβαν εντολή να μεταφερθούν στην Κερύνεια. Στο σημείο της απόβασης. Το στρατόπεδο παγιδεύτηκε.
Η ανασύνταξη είχε γίνει ξανά στη διάβαση του Αγίου Παύλου. Το προσκλητήριο αναφοράς ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα. Σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν ακουγόταν τίποτα. Από την αναφορά απουσίαζε ο καταδρομέας Χριστοφόρου Χριστόφορος από τον Ποταμό του Κάμπου. Οι πάντες είχαν παγώσει…
