Του Γιώργου Χρυσάνθου
"Δεν θέλω να πεθάνω"
Αν ο πόλεμος είχε πρόσωπο, μάλλον θα ντρεπόταν να αντικρίσει αυτό το 4χρονο κοριτσάκι.
"Ξύπνησα από το μεγάλο μπαμ σήμερα. Κατάλαβα ότι ήταν πόλεμος."
Η Βλάντα πέρασε το βράδυ της μέσα στο καταφύγιο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά από άκρη σε άκρη της Ουκρανίας.
"Θέλω αυτό να τελειώσει το συντομότερο δυνατό."
Μαζί με τα παιδιά και γονείς, οι οποίο ξύπνησαν το πρωί χωρίς να γνωρίζουν τι θα βγάλει η μέρα.
"Δεν με νοιάζει για τον εαυτό μου, αλλά για το παιδί μου. Ξύπνησε το βράδυ και με ρωτούσε τι γίνεται μαμά. Τι να της πω;"
ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Οι ιστορίες πόνου ατέλειωτες από άκρη σε άκρη της Ουκρανίας. Με τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους, εγκαταλείπουν την γη που μεγάλωσαν.
"Τώρα σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μετά, στο τέλος πιθανόν να πάμε στο Βρότσλαβ (Πολωνία)"
Κάποιοι προλαβαίνουν με μια βαλίτσα στο χέρι να περάσουν τα σύνορο και να μπουν στην Πολωνία. Τα μικρά παιδιά κοιμούνται στον σιδηροδρομικό σταθμό του Βοσότ.
Άντριου Μπορισοφ - Πρόσφυγας από το Κίεβο
"Όταν έφυγα από το σπίτι μου (στο Κίεβο) πηγαίνοντας προς τον σιδηροδρομικό σταθμό, άκουσα πρώτα έναν ίσως υπερηχητικό πύραυλο ή οβίδα να πετούσε πάνω από το κεφάλι μου."
ΒΙΝΤΕΟ… ΓΡΟΘΙΑ
Ένα κοριτσάκι δίνει ένα χαρτί για να το έχει μαζί του στον πόλεμο, στο οποίο του γράφει πόσο πολύ τον αγαπά. Ακόμη ένα αθώο παιδί πρωταγωνιστής, χωρίς να ξέρει γιατί. Ο πατέρας λυγίζει στην αγκαλιά της μικρής.
Παιδιά σε κάποιο άλλο σημείο της χώρας χαιρετούν τους Ουκρανούς στρατιώτες οι οποίοι ανταποδίδουν.
Στο βομβαρδισμένο Ντνίπρο γιατροί και νοσοκόμοι κατέβασαν τα 12 νεογέννητα σε αυτοσχέδιο καταφύγιο. Κάποια από αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στη θερμοκοιτίδα.
Το βίντεο τραβήχτηκε μερικά λεπτά μετά την γέννηση μιας μικρής και η νοσοκόμα που το προσέχει χαμογελά, προφανώς για να δώσει ελπίδα.
Σε μια μικρή Ουκρανική πόλη της Αζοφικής Θάλασσας, 50 χιλιόμετρα από την Κριμαία μια γιαγιά ρωτάει σε έντονο ύφος γιατί ήρθε στη χώρα της.
Οι Ρώσοι στρατιώτες κατέλαβαν το Henichesk χθες το μεσημέρι, και οι κάτοικοι έμειναν υπό περιορισμό στο σπίτι το βράδυ, χωρίς να γνωρίζουν πιο θα είναι το μέλλον της πόλης.
Το πρωί η γιαγιά ζήτησε εξηγήσεις από ένα Ρώσο στρατιώτη, ο οποίος είτε δεν ήθελε, είτε δεν ήξερε τι να της πει.
