Η εκποίηση είναι η τελευταία πράξη του «θανάτου» του δανείου. Μαζί του πεθαίνουν για πάντα τα όνειρα και οι προσδοκίες του νοικοκυριού και του επιχειρηματία που όταν έπαιρνε το δάνειο για να το κάνει σπίτι, οικόπεδο ή χώρο εργασίας άλλα είχε κατά νου. Είναι μια δύσκολη στιγμή για όλους αλλά δεν είναι η μόνη. Είχαν προηγηθεί πολλές άλλες, όταν ο δανειολήπτης έβλεπε πως τα νούμερα δεν έβγαιναν. Που τα εισοδήματα μειώθηκαν και που οι σχέσεις με συνεργάτες και άλλα μέλη της οικογένειας, διασαλεύεται για πάντα. Εκεί ήταν που «πέθανε» το δάνειο και όχι στην εκποίηση. Η εκποίηση είναι η απαραίτητη «ταφή» του δανείου. Όσο αυτή η διαδικασία είναι σε αδράνεια, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι τα «άταφα νεκρά» δάνεια να «μολύνουν» τους ισολογισμούς των τραπεζών και τελικά ολόκληρη την οικονομία. Οι βουλευτές πρέπει να το καταλάβουν αυτό, πριν η «βρώμα» των κόκκινων δανείων μας πνίξει όλους.
Σε κανένα δεν αρέσει ο θάνατος, σε όποια μορφή και να έρθει αυτό. Είναι για αυτό που μέσα στην πανδημία, καλά έκανε η βουλή και σταμάτησε τη διαδικασία των εκποιήσεων. Έπρεπε, να σιγουρευτούμε πως τα δάνεια αυτά δεν είχαν άλλη «ζωή» και πως δεν ήταν απλά πρόσκαιρα θύματα του κορονοϊού. Τότε, είχαμε και την ανοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αλλά και τη στήριξη της, καθώς αγόραζε ότι ομόλογο «πετούσε» στην αγορά. Είχαμε και τη στήριξη και την ανοχή και των Βρυξελλών, που και για αυτούς πρωταρχικός στόχος ήταν να αποφύγουμε τα χειρότερα από την πανδημία αλλά και την κατανόηση των οίκων αξιολόγησης. Ωστόσο, κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να μας δει με συμπάθεια, αν συνεχίσουμε και το 2023 να παρεμποδίζουμε τη διαδικασία των εκποιήσεων κρυμμένοι πίσω από το βακτήριο του κορονοϊού.
Το πιο ανησυχητικό ωστόσο, είναι πως αυτό το «κρυφτούλι» γίνεται σε περίοδο που οι αγορές ψάχνουν για «αίμα». Που όπως είδαμε από την περίπτωση της Λιζ Τρας και της Μεγάλης Βρετανίας, αυτός που θα δοκιμάσει να κοροϊδέψει τις αγορές, την πληρώνει πολύ ακριβά. Και είναι κρίμα, για ακόμη μια φορά να βάλουμε την «πλάτη μας κάτω», για να δούμε τι θα συμβεί. ¨όπως δηλαδή κάναμε όταν μπαίναμε στην ευρωζώνη χωρίς νομοθεσία εκποιήσεων με αποτέλεσμα να γεμίσουν οι ισολογισμοί των τραπεζών με μη εξυπηρετούμενα δάνεια και να οδηγηθούμε σε τραπεζική κρίση. Το μεγάλο χρονικό περιθώριο μέχρι την εκποίηση, ήταν αυτό ήταν που οδήγησε στο κούρεμα το 2013. Το χειρότερο ωστόσο, ήταν η αδυναμία να το διορθώσουμε, που εξανάγκασε στη συνέχεια τις δύο μεγάλες εμπορικές τράπεζες να «κάψουν» εκατοντάδες εκατομμύρια από το κεφάλαιο τους και το Συνεργατισμό, που δεν είχε μέτοχο, να κλείσει. Φαίνεται πως δεν μάθαμε τίποτα από αυτά γιατί αν είχαμε καταλάβει τι έγινε, δεν θα τολμούσαν οι βουλευτές να παρατείνουν το "πάγωμα" των εκποιήσεων. Εκτός βέβαια και αν το κατάλαβαν, αλλά μπροστά σε μια "χούφτα" ψήφους, προτιμούν να ρισκάρουν και όπου μας βγάλει...
